Entradas

Empeza o curso de Secundaria con máis alumnos na Coruña e Pontevedra e menos matrículas en Lugo e Ourense

/en , , /

O número de estudantes aumento nos centros públicos e redúcese nos privados e concertados con respecto ao curso anterior.

Un total de 146.321 alumnos comezan este luns 16 de setembro a Educación Secundaria Obrigatoria (ESO), o bacharelato e outras ensinanzas de réxime especial nos centros galegos.

En concreto, segundo un comunicado de Educación e atendendo aos datos provisionais de matriculación, este curso 2013-2014 empeza con 87.473 alumnos na ESO, 30.854 en bacharelato, 10.564 en disciplinas artísticas, 469 en deportivas e 16.964 en ensinanzas para adultos.

No que respecta aos alumnos diso, A Coruña conta con 35.683 alumnos matriculados, Lugo con 9.328, Ourense con 8.654 e Pontevedra con 33.808. Isto contrasta cos datos do ano pasado, incrementándose o número de estudantes en A Coruña e en Pontevedra –que contaban o curso anterior con 35.456 e 33.775–, e reducíndose en Lugo e Ourense –que tiñan 9.466 e 8.799–.

En total, este curso haberá 61.102 alumnos diso matriculados en centros públicos, 2.004 en privados non concertados e 24.367 en privados concertados. En relación ao ano anterior, o número de estudantes aumentou nos centros públicos e reduciuse nos privados e concertados.

En canto ao alumnado non nacionalizado español, este curso suma 3.629 estudantes niso: 1.344 en A Coruña, 612 en Lugo, 446 en Ourense e 1.227 en Pontevedra. En todas as provincias descendeu o número de estudantes inmigrantes.

RAMAS DE BACHARELATO

Por rama de bacharelato, un total de 1.286 alumnos matriculáronse en artes, 15.462 en ciencias da natureza e da saúde, e 14.106 en humanidades e ciencias sociais.

No bacharelato, os alumnos non nacionalizados españois volven descender con respecto ao ano anterior, do mesmo modo que niso. Así, este curso serán 668: un total de 276 en A Coruña, 79 en Lugo, 54 en Ourense e 259 en Pontevedra.

No que compete ás ensinanzas de réxime especial, as de música acollerán 8.251 estudantes, dos que 3.350 corresponden a A Coruña, 1.164 a Lugo, 914 a Ourense e 2.823 a Pontevedra. Pola súa banda, as de danza teñen 354 matriculados e as de arte dramática, 240.

OUTRAS DISCIPLINAS

Así mesmo, comezarán as ensinanzas profesionais de artes plásticas e deseño un total de 705 alumnos, mentres que serán 1.011 os que o fagan nas ensinanzas artísticas superiores, 930 en deseño e 81 en conservación e restauración de bens culturais.

Nas ensinanzas deportivas, hai 469 alumnos matriculados: 166 en A Coruña, 30 en Lugo, 28 en Ourense e 245 en Pontevedra. Destes, 364 son de grao medio e 105 de superior.

No que respecta ás ensinanzas para adultos, a Consellería estima que haberá un total de 16.964 persoas. De elas, 1.261 en ensinanzas básicas de nivel I e II, 7.139 nas de educación secundaria para adultos, 2.905 nas de bacharelato presencial e 5.659 nas de semipresencial.

A maiores, o departamento dirixido por Jesús Vázquez Abad recordou que este luns se inician tamén as clases en ciclos formativos de Formación Profesional (FP) e nos Programas de Cualificación Profesional Inicial (PCPI), que se imparten nos institutos e nos Centros Integrados de FP. En ambos os dous casos, os datos coñeceranse as próximas semanas, unha vez remate o prazo de matriculación.

Fonte: GaliciaHoxe.com

Os que levaron Beethoven á aldea

/en /

As bandas populares, compostas por afeccionados, foron durante moito tempo a base de canta festa e verbena se fixo no país. Ademais, tiveron unha influencia fundamental na configuración do repertorio e mesmo nos instrumentos da nosa tradición. Un estudo de Federico Vázquez sobre estas formacións no Concello de Guntín amosa a importancia destes grupos.

O pasado mes de maio presentábase o libro As bandas de música no Concello de Guntín, unha obra coa que Federico Vázquez de la Fuente gañou o pasado ano o Certame de investigación Condado de Pallares. O traballo céntrase nas bandas populares, é dicir, aquelas formadas por afeccionados á música. “Desde a súa implantación en Galicia, hai xa 160 ou 170 anos e ata a década dos 60, a maior parte das bandas que houbo no país eran populares”, explica. “Os músicos eran afeccionados e non tiñan un grande coñecemento académico, moitas veces nin sabían ler ou escribir. Facíano por gusto e tamén como un complemento para gañar a vida”. Nese sentido, destaca a importancia que tivo o servizo militar obrigatorio á hora de xerar unha educación musical no contorno rural e, por extensión, a influencia que tivo na nosa música. “A xente aprendía alí a tocar ou algo de solfexo, isto supuxo unha revolución para a música en Galicia”. A introdución deste tipo de formacións na nosa música popular seguiu en boa medida as correntes europeas neste sentido, e está relacionada mesmo coas invasións napoleónicas. “As bandas consideradas modernas naceron coa Revolución Francesa, e moitos instrumentos, como é o caso do clarinete, chegaron á península coa Guerra de Independencia”, advirte Vázquez.

Sincretismo coa tradición
Aínda que poden semellar mundos opostos, Vázquez, ao igual que outros investigadores, salienta as múltiples conexións que se deron entre as formas tradicionais de músicas e as innovacións das bandas, sobre todo no caso das populares. “O propio bombo que acompaña o gaiteiro provén das bandas militares”, sinala, “e a comezos do século XX foise acompañando a gaita doutros instrumentos como pífanos ou clarinetes que viñan tamén das bandas”. Canda a isto, existía un fluxo de repertorio entre a tradición e estes grupos. “A xente que facía parte das bandas incorporaban ao repertorio da formación muiñeiras ou xotas que lles escoitaban aos gaiteiros. E logo incorporaron pasodobres, fandangos, ou polcas que máis tarde foron á súa vez copiados polos gaiteiros, houbo un sincretismo moi forte”. Este legado está a ser reivindicado recentemente por diferentes músicos tradicionais que incorporan instrumentos e repertorios de bandas de música aos seus discos.

Bandas para bailar
Malia a súa aparente conexión con contornos urbanos e co ascenso da burguesía como clase social dominante ao longo do século XIX, a análise de Vázquez salienta o peso que acadaron as bandas no medio rural. “Entraron moito no rural. Había unha grande paixón pola música e o que non podía ser gaiteiro dedicábase a isto”. Estas formacións desenvolvéronse vencelladas fundamentalmente a ámbitos festivos. “Ata 1950 todas as festas dependían fundamentalmente das bandas, non había orquestras de baile ou orquestinas. Practicamente só estaban os gaiteiros e as bandas”, apunta. “Estou convencido de que o repertorio das bandas populares era fundamentalmente bailable e composto por pezas de música popular galega xa desde que comezaron a se formar no XIX, porque era o que coñecían”. A miúdo as bandas populares repartíanse co fin de atender a diferentes compromisos. “Raramente pasaban de 20 compoñentes, e para ir ás festas ás veces dividíanse en tres ou catro grupos, de xeito que ían a cada lugar só sete ou oito músicos para tocar bailes, e para isto abondaban”.

Música clásica na aldea
Canda aos temas populares, galegos ou foráneos, as bandas levaron tamén a música culta ou clásica a moitos lugares. “Aínda que era un estilo máis habitual nas bandas municipais, feitas para tocar sentados e no palco, estes arranxos de compositores clásicos chegaban tamén ás populares. A miña avoa escoitou por vez primeira a Beethoven en Guntín grazas á banda”. Este compositor e mais Wagner eran os que tiñan máis éxito entre este tipo de formacións, segundo as investigacións de Vázquez. “, Contribuíron moito a democratizar a música”, sinala. “Polo xeral, nas primeiras décadas do século XX as bandas tocaban en círculo, non na formación de orquestra actual. Ademais, nas aldeas non se empregaban os palcos de música. Estes comezaron a chegar ás cidades a partir de 1870 por influencia de Estados Unidos”.

Novo interese
Encol do seu interese por este sector, Vázquez sinala que “son fillo, neto e bisneto de músicos de Guntín. Todos eles pasaron polo mundo das bandas, e eu tamén. Quería facerlles unha homenaxe aos meus antepasados e mais aos músicos de Galicia que traballaron neste campo”. De cara ao futuro, o autor anuncia a vindeira publicación dun libro sobre a importancia social das bandas en Galicia e sinala que está a traballar nunha tese sobre a banda municipal de Lugo. Estes traballos, canda a outros como a recente tese de Sergio Noche sobre a de Ourense, amosan un interese crecente por estas formacións que tanto teñen marcado o noso patrimonio musical. “O mundo das bandas é moi interesante e está moi pouco investigado e dignificado, case todos os músicos de Galicia pasaron por bandas”, explica este autor, quen recoñece un certo renacer do interese por estas formacións. “Coa democracia comezaron a se investigar un pouco, a xente maior falaba de como eran as festas, e agora os netos destas persoas estamos a recoller este momento histórico, no cal as bandas tiñan moita importancia”.

Fonte: culturagalega.org

O Monte Pindo, devastado polo incendio que arrasou 2.200 hectáreas

/en , /

O lume foi controlado este sábado, despois de arder durante catro días. A Asociación Monte Pindo Parque Natural convocou para o sábado 28 deste mes tres “marchas verdes” eivindicativas con destino na Moa, o pico máis alto das montañas.

O incendio que queimou case a totalidade do Monte Pindo, e cruzou o río Xallas para cercar Ou Ezaro, foi controlado ás 18.54 horas deste sábado, despois de que poucas horas antes desactivásese a alerta de nivel 1, segundo informou a Consellería de Medio Rural e do Mar, tras arrasar unhas 2.200 hectáreas. O feito de que o vento perdese forza e un lixeiro orballo axudaron aos numerosos medios desprazados ao lugar a apagar as chamas. O aspecto das montañas tras o lume é desolador (ver galería de fotos). Unha negrura lastimosa e ferinte cobre o que antes era pedra clara salpicada de fermosa vexetación verde. A imaxe dos montes nas parroquias de Panchés e Caldebarcos é estremecedora: até a terra está queimada, desde a montaña ao mar. Tamén Quilmas, Ou Pindo e Ou Ézaro sufriron a virulencia das chamas, e neste último lugar, do concello de Dumbría, correu grave risco a central eléctrica de Electra do Jallas, á beira da catarata.

O incendio, o máis grave de Galicia este ano, destuyó unha paraxe única para o que se solicitaba a declaración de parque natural. A Asociación Monte Pindo Parque Natural convocou para o sábado día 28 deste mes tres “marchas verdes” que partirán simultaneamente ás 11:00 horas desde a Praza dá Solaina (Ou Pindo, Carnota), o Supermercado As Cruces (Caldebarcos, Carnota) e da área Recreativa do Fieiro (Mazaricos) para atoparse finalmente na Laxe dá Moa, no máis alto do Monte Pindo. Trátase dunha marcha reivindicativa para recuperar o verde do Monte Pindo: “do negro ao verde”, di o slogan.

Na zona do lume estiveron na mañá deste sábado a conselleira de Medio Rural e do Mar, Rosa Quintana, e o vicepresidente, Alfonso Rueda, quen garantiu que se redobrarán os esforzos” para deter aos incendiarios.

Ao redor de medio centenar de vivendas tiveron que ser desaloxadas na parroquia de Ou Ézaro, en Dumbría (A Coruña), tras ser afectadas as chamas que atacaron ao monte Pindo, no concello de Carnota e que na pasada xornada atravesaron o río Xallas até alcanzar a contorna da fervenza de Ou Ézaro, outra paraxe natural galego de gran valor ambiental.

“UNHA GUERRA”

“Parece a guerra”, dicían algúns veciños da parroquia carnotá de Ou Pindo ante o despregamento de medios de loita contra o lume aos pés das súas vivendas. Helicópteros cuspindo brigadistas na area da praia, avións sobrevoando constantemente o fume denso e homes e mulleres partíndose o peito, abrindo trochas e combatendo o lume co lume a poucos metros das casas, para salvalas das chamas.

Os veciños comentaron que nunca viran unhas chamas tan altas, tan poderosas. Nalgunhas zonas superan a altura das propias casas. Algúns tiveron que usar máscaras e todos tiveron metido o medo en elc corpo. Moitos deles non puideron durmir as últimas noites pola preocupación de ter as chamas tan preto das súas casas.

Moitos medios antiincendios foron desprazados a Ou Pindo para tratar de frear o desastre: No seu control traballaron 2 técnicos, 57 axentes forestais, 102 brigadas, 51 motobombas, 1 pa, 13 helicópteros e 8 avións. Tamén traballaron na zona efectivos da UME. A pesar do enorme esforzo, ao Monte Pindo volveu a ser devastado. Sete anos despois dos grandes incendios, o lume volve a destruír unha enorme riqueza paisaxística e unha reserva natural destacada, con centos de especies zoológicas catalogadas e flora distinguida. Máis de 1.600 hectáreas de monte arrasadas. Un desastre.

RESUMO DE INCENDIOS (DATOS DO DOMINGO)

A Consellería do medio Rural e do Mar informa da situación actual dos incendios forestais que superan as 20 hectáreas na Comunidade galega.

Un novo incendio foi declarado ás 23.02 horas deste sábado na parroquia de Peitieiros, en Gondomar (Pontevedra) e que permanece activo tras arrasar unhas 20 hectáreas. No seu control traballan cinco axentes, dez brigadas, 11 motobombas e dúas pas.

Confirmouno a Consellería de Medio Rural e do Mar, que tamén informou de que está extinguido desde as 22.50 horas deste sábado outro incendio iniciado nas inmediacións da Serra do Galiñeiro, na parroqua de Vincios, tamén en Gondomar.

O lume iniciouse ás 1.30 horas do mesmo día e, segundo as últimas estimacións provisionais, que se confirmarán tras o parametrizado, a superficie afectada sitúase nas 28 hectáreas. No seu control traballaron seis axentes forestais, 19 brigadas, sete motobombas, unha pa, tres helicópteros e dous avións.

Por outra banda, os incendios de maior entidade que afectan á comunidade permanecen controlados desde este sábado. É o caso do que afectou a monte Pindo, en Carnota, que atravesou o Xallas e obrigou a desaloxar na madrugada do venres para o sábado medio centenar de vivendas.

O incendio, declarado ás 21.37 horas do mércores, foi controlado ás 18.54 horas do sábado e é o que afectou a unha maior superficie: 2.200 hectáreas. Contra as súas chamas loitaron dous técnicos, 65 axentes forestais, 104 brigadas, 56 motobombas, unha pa, 13 helicópteros e oito avións, así como efectivos da UME.

Por outra banda, o lume que se iniciou en Negreira o mércores, na parroquia de Liñaio, permanece controlado desde as 8.48 deste sábado.

A superficie afectada, segundo as estimacións provisionais, que se confirmarán tras o parametrizado, é de 663 hectáreas. Nos traballos de extinción participaron un técnico, 13 axentes forestais, 33 brigadas, 14 motobombas, sete pas, nove avións e seis helicópteros. Sumáronse tamén efectivos da UME.

Sen saír da provincia da Coruña, en Porto do Son, parroquia de Ribasieira, permanece controlado desde as 8.41 horas deste sábado outro incendio que, segundo as estimacións provisionais, afectou a 325 hectáreas. Na súa extinción traballan dous técnicos, 20 axentes forestais, 39 brigadas, 20 motobombas, catro pas, cinco helicópteros e catro avións.

Imaxe da devastación na aba do Monte Pindo na zona da localidade carnotá de Panchés – FOTO: X.C.

Fonte: GaliciaHoxe.com

Pegerto Saavedra ingresa na RAG cun discurso sobre a resistencia das clases populares galegas

/en , /

Reclama “consideración para todo o patrimonio material e inmaterial acumulado por xeracións de campesiños” que corre serio risco de caer no abandono e a desmemoria.

Pegerto Saavedra Fernández, ingresou na RAG como académico numerario este sábado cun discurso sobre a resistencia que ofreceron as clases populares galegas ao esforzo do rexistro do control das diversas autoridades civís e eclesiásticas, así como á grande complexidade das múltiples demarcacións administrativas que dividían Galicia durante o Antigo Réxime.

Segundo informa a RAG, no seu discurso ‘Demarcacións, topónimos, papeis, memoria: sobre a división e ou control do territorio na Galicia moderna’, Pergerto Saavedra reclamou como conclusión “consideración para todo o patrimonio material e inmaterial acumulado por xeracións de campesiños durante séculos”, que “corre serio risco de caer” no abandono e a desmemoria”.

Así, introduciu na súa alocución -centrada na análise da organización e control do territorio galego dende a pluralidade das súas divisións administrativas- unha descrición das dificultades que para os funcionarios da Administración Central do século XVIII supoñía o rexistro catastral dun lugar de tan dispersa e densamente poboado como Galicia.

Segundo Pegerto Saavedra, o esforzo por obter unha información fidedigna das divisións fiscais de Galicia e das xentes que as habitaban deu comezo xa no século XVI, pero é no XVIII cando consegue unha maior determinación e amplitude no seu propósito. Neste tempo, conforme a xustiza do rei vai penetrando no país, entra en conflito coa xurisdición dos nobres e o propio xeito tradicional de administrar xustiza nas comunidades labradoras.

No tocante á estrutura parroquial de Galicia, esta división aparece como a máis estable, pois chega dende a Baixa Idade Media ata os nosos días sen apenas cambios de importancia. A parroquia constitúe a unidade de extensión por excelencia sobre a que o cura cobra o seu décimo, e está dividida, así mesmo, en aldeas ou lugares que non foron apenas rexistrados nas relacións catastrais da época.

A Academia Galega destaca que, no seu discurso, o novo catedrático sinalou que no catastro de Enseada de 1753 –unha tentativa do goberno central por coñecer de xeito exhaustivo a extensión e calidade das terras de cultivo existentes– atopou en Galicia unha dificultade de difícil solución: a diferenza idiomática que complicaba a mutua comprensión entre os funcionarios encargados de recoller os datos e os labradores galegos que debían subministrárllesos.

Fonte: Galicia Hoxe

O lume arrasa a riqueza natural e paisaxística do monte Pind

/en , /

As chamas afectaron a especies endémicas como o carballo anano
O Pai Sarmiento, Otero Pedrayo e unha extensa relación de personalidades históricas de Galicia elevaron á categoría de mitológico ao monte Pindo, unanimemente cualificado como o Olimpo Celta. Onte pola noite, todo indicio de fauna e flora desta paraxe polo que, desde hai anos, loitan pola súa declaración de parque natural, sucumbira ao lume, e o peculiar ton rosado das súas pedras volveuse gris. A catástrofe empezou a fraguarse o mércores sobre as 21.30 horas na Cima Darca, paraxe forestal que marca os límites de Carnota e Mazaricos, e a medianoite seguía activo, aproximándose ás 2.000 hectáreas calcinadas. Só entre o mediodía do mércores e a noite do xoves, en apenas 34 horas, en Galicia arderon unhas 3.000 hectáreas, segundo datos oficiais.
Algúns testemuños aseguran que o lume comezou en dous focos a ambos os dous lados da pista que leva ao cume, e foi alentado por un forte vento do nordeste, que atopou abundante foresta, agreste e moi seca, para avanzar descontrolado sen que nada puidesen facer as cisternas e cuadrillas que chegaron ao pouco.
As chamas propagáronse polas ladeiras deste espazo, dentro da Rede Natura e que conta con 650 especies catalogadas, entre elas o carballo anano, que era única no mundo e que foi afectada as chamas.
O epicentro da traxedia viviuse de madrugada nos lugares de Panchés e A Curra, cuxos veciños foron os primeiros en sentir a calor do lume nas súas caras e casas, en cuxas xanelas derretidas constatábase onte pola mañá as altas temperaturas que se rexistraron.
A rapidez do lume fixo tensa e larga a noite aos residentes tanto das aldeas afectadas como doutras próximas que vían como as chamas se achegaban ameazantes pola cima do monte a Cabanude e Ou Lugariño; por unha banda, a Cornido, San Cibrán e Valdebois; pola costa, a Caldebarcos e Quilmas; xa ao amencer, á propia vila de Ou Pindo.
O lume afectou as instalacións de electricidade e telefonía, o que deixou sen servizo durante horas aos municipios da comarca de Muros e causou trastornos noutros próximos.
A asociación Monte Pindo Parque Natural culpou do desastre ao desinterese da Xunta por protexer a paraxe, polo que pide dimisións e convocou unha manifestación en Santiago de Compostela para o 6 de outubro.

Fonte: La voz de Galicia

Fotografía Simón Balvis

Comunicado público da Comisión Rectora da Asociación Monte Pindo Parque Natural

/en , /

A Asociación Monte Pindo Parque Natural, reunida en Comisión Rectora de urxencia hoxe, día 12/09/13, comparece publicamente ante a sociedade galega para trasladar as seguintes reflexións:

  1. Ás 21:36 horas de onte, 11 de setembro de 2013, declarouse un incendio na Cima de Arca que ao cabo duns minutos as autoridades locais e os medios de extinción xa anticipaban que sería imparábel, e as consecuencias catastróficas. En efecto, á hora de emisión deste comunicado, arderon xa 1.600 hectáreas segundo cifras oficiais, o que supón a práctica totalidade do macizo granítico e parte das marismas de Carnota.
  2. Ademais o incendio ameazou durante horas os domicilios e as vidas de moitos dos nosos veciños e veciñas.
  3. O feito de que se prendera nun sitio de dificil acceso, xusto á hora en que deixan de ser efectivos os medios de extinción aéreos, e aproveitando un vento fortísimo de nordés, aclara non so a intencionalidade do incendio senón que se trata dun atentado ecolóxico co obxectivo claro de destruir por completo o Monte Pindo como finalmente aconteceu.
  4. Este atentado e as súas brutais consecuencias non sería posibel unicamente pola intencionalidade dunha ou varias persoas, senón que foi necesario a existencia doutros dous factores fundamentais: a meteoroloxía adversa e a carencia máis absoluta de medidas de prevención, sendo esta última unha causa totalmente subsanábel.
  5. En setembro de 2010, hai agora exactamente 3 anos, xurdía un movemento social para declarar o Monte Pindo coma Parque Natural, pois é a única figura que obriga legalmente a comprometer un investimento real e anual, crear unha rectora coa participación de todos os interesados e incluso un corpo de vixiancia do monte. Os partidarios desta iniciativa aglutináronse en torno á Asociación Monte Pindo Parque Natural, un colectivo nacido para ese fin por vontade de veciños de Carnota sensibilizados coa problemática específica do Monte Pindo, que rapidamente aglutinou no concello, na comarca, en Galiza e en todo o mundo o apoio de centos de entidades sociais de todo tipo, milleiros de persoas a título individual e ducias de científicos, investigadores e profesores universitarios.
  6. Desde o nacemento de dita plataforma a Xunta de Galicia, e nomeadamente a área de goberno responsábel da declaración de Parque Natural, a Dirección Xeral de Conservación da Natureza, dependente da Consellería de Medio Ambiente dirixida por Agustín Hernández Fernández de Rojas, non atendiu en ningún momento esta demanda alegando que o Monte Pindo xa estaba suficientemente protexido baixo a figura de Rede Natura 2000, e incluso que desde as distintas administracións se tiñan destinando ata 360 mil euros nese período 2010-2013 para actuacións no Monte Pindo, dos cales non coñecemos a que se destinou un só euro se é que se gastou. O que é certo é a falta de base e argumentos desta negativa, que primeiro aludía á pouca superficie do espazo a protexer (a pesar de que sería o 5º parque galego en extensión), para logo argumentar que o custe da declaración sería excesivo, etc.
  7. Nos últimos anos a Xunta vén distribuindo anualmente entre 2 e 2,2 millóns de euros a repartir entre os seis parques naturais existentes en Galiza. Cunha ínfima parte destes podería terse creado e activado a pleno rendemento o Parque Natural do Monte Pindo, e calculamos que coas actuacións que poderían terse levado a cabo en todo este tempo serían máis que suficientes para minimizar agora os efectos dun incendio coma este, e evitar uns custos en extinción que consideramos moito maior que o gasto de crear o espazo natural protexido que viñamos solicitando.
  8. Vivimos varios avisos tanto no ano 2012, cun incendio pequeno no entorno do encoro de Santa Uxía, como hai tan só unha semana na zona de Arcos (Mazaricos), en ambos casos a rápida acción dos contraincendios e as mellores condicións meteorolóxicos fixo posíbel detelos antes de que afectara gravemente ao espazo natural do Monte Pindo. Porén, supuxeron 2 avisos importantes do extremo risco existente, e asi llos transmitimos tanto ás Administracións coma á opinión pública. Nada se fixo ao respecto.
  9. No ano 2005 houbo no Monte Pindo un incendio gravísimo que arrasou aproximadamente 550 hectáreas, a terceira parte do que se leva arrasado a esta hora. Pouco despois, sendo lider da oposición no Parlamento de Galicia Alberto Núñez Feijóo (PP) declarou publicamente o seguinte “Canto do queimado se debe aos pirómanos e canto á imprevisión, indolencia e irrespondabilidade do goberno?”. Tamén dixo que “É probábel que as condicións meteorolóxicas sexan peores, e é certo que non é doado apagar o lume, pero en situacións coma esta é na que se mide a eficacia dos gobernos”.

En vista de todo o anterior, entendemos que o gravisimo alcance da catástrofe vivida onte e hoxe no Concello de Carnota tamén ten as súas causas fondamente enraizadas no factor humano, concretadas no desleixo e falta de preocupación dos nosos representantes políticos nas cuestións do seu ámbito de incumbencia, como asumía o propio Feijóo no ano 2006, e que son as que levaron á destrución total do Monte Pindo.
Polo dito, a Asociación Monte Pindo Parque Natural ESIXE:

  • A declaración inmediata do Monte Pindo como Parque Natural.
  • A declaración do Concello de Carnota coma zona catastrófica.
  • A dimisión de Agustín Hernández Fernández de Rojas, conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestructuras, por ser o máximo responsábel da consellería que decide as novas declaracións de parques naturais en Galiza.
  • A dimisión de Rosa Quintana, Conselleira de Medio Rural, por ser a máxima responsábel da consellería da Xunta de Galicia responsábel da xestión de espazos naturais protexidos.

Ademais, a Asociación Monte Pindo Parque Natural COMUNICA:

  • Convocamos un Roteiro reivindicativo de subida ao Monte Pindo o día sábado 28 de setembro de 2013, con saída simultánea ás 11:00 horas desde O Pindo (Carnota), Caldebarcos (Carnota), e o Fieiro (Mazaricos).
  • Chamamos a toda a cidadanía galega e as organizacións sociais a concurrir nunha gran Manifestación Nacional, propoñendo como data o domingo día 6 de outubro de 2013, ás 12:00 horas na Alameda de Santiago de Compostela, con obxecto de esixir un cambio radical na política forestal da Xunta de Galicia e no tratamento das problemáticas dos espazos naturais protexidos.

Agradecemos o esforzo obstinado dos medios contraincendios por minimizar esta catástrofe poñendo incluso en risco as súas vidas para facer todo o posíbel por salvar o espazo natural e os domicilios da nosa veciñanza, e lamentamos todos os danos materiais que esta traxedia ten ocasionado.
Ante a unanimidade dos presentes, asinamos no lugar do Pindo (Carnota) o 12 de setembro de 2013 sendo as 18:00 horas.

Fonte:montepindo.org

Galicia, no terceiro chanzo do podio das comunidades que máis figuran en Twitter

/en /

A nosa terra acáelle a Twitter coma unha luva, ou ao revés. Así nolo conta Alberto Quian este mércores, a través dunha exhaustiva e interesante reportaxe sobre até que nivel se están a producir chíos na dita rede social que mencionen a Galicia: unha media diaria de 1.422. Isto sitúanos aos galegos como os terceiros máis twitteados de todo o conxunto do Estado, deixando ás nosas costas un ronsel de preto de 4 millóns de chíos incluíndo referencias á nosa terra. Dende logo e tal e e como era de agardar, a traxedia de Angrois amosou un importante potencial á hora de facer subir as cifras das estatísticas, sendo un tweet da Policía para doar sangue logo do sinistro do Alvia o que máis repercusión acadou de tódolos devanditos.
Alberto Quian tamén nos lembra que da cifra dos case 4 millóns de chíos, unicamente 721.253 foron xeolocalizados na nosa xeografía, ou sexa só o 19%. Por comunidades, Madrid con 257.881 e Andalucía con 202.622 son as que máis semellan interesarse polas nosas cousas na comunidade 2.0.

Fonte: codigocero.com

A Xunta declarará BIC a colección de arte das Caixas

/en , /

As coleccións de arte en mans da Fundación Novacaixagalicia e de NCG Banco, que supoñen os principais fondos deste tipo que existen en Galicia, serán declaradas Ben de Interese Cultural. Cando menos, así o pretende a Xunta. O presidente Alberte Núñez Feijóo anunciaba esta mañá no parlamento, en resposta a unha interpelación do grupo do BNG que xa se iniciaron os trámites para obter declaración, que pretende evitar que estes fondos artísticos sexan disgregados ou acaben fóra do noso país.

Neste sentido, nos últimos meses diferentes voces, entre elas a de José Manuel García Iglesias, antigo director de Acción Social de Caixa Galicia, que alertaban do risco para estes bens por mor da venda do banco. Canda a el, apareceron campañas como a que o arquitecto Carlos Henrique Fernández Coto desenvolveu en Change.org a recoller asinaturas a prol da protección destes bens.
O conxunto que se quere protexer abrangue máis de 4.000 obras de autores como Laxeiro, Colmeiro, Maruja Mallo, Castelao, Leopoldo Nóvoa, Seoane, Lamazares o Leiro ademais de creadores contemporáneos internacionais.

Na foto, Carlos Henrique Fernández Coto (promotor da iniciativa virtual) e Helena Villar Janeiro entregando as sinaturas no rexistro de Rianxo.

Fonte: culturagalega.org

Ferramentas para construír outro hábitat

/en , /

Arquitecturas colecticas amosa o crecente interese pola pola investigación e transformación do territorio no país

Deseñar e investigar de xeito colectivo o noso espazo físico, atendendo á idea do bo vivir. Este é o eixe do encontro Arquitecturas Colectivas, que se celebra desde onte e ata o vindeiro día 14 en Valadares, Vigo. A iniciativa, que fai parte dunha rede internacional, conta con 27 colectivos, moitos deles do país, que están a traballar baixo estas coordenadas. Urbanismo, bioconstrución, hortas urbanas, patrimonio ou sustentabilidade son só algúns do eixes que se dan cita estes días.

Segundo explica Iago Carro, que desde o colectivo Ergosfera participou na coordinación do evento, Arquitecturas Colectivas “é unha rede de colectivos dedicados nun comezo a temas tanxentes coa arquitectura, o urbanismo e o territorio, pero que se foi abrindo a iniciativas de campos como a antropoloxía, a arte ou a socioloxía”, entre outros. Estes campos encóntranse no denominador común do interese polo territorio e polos xeitos e posibilidades de nos relacionar con el. A proposta iniciouse da man de varios grupos de traballo independentes de Sevilla e Madrid hai arredor de seis anos, e foi medrando ata abranguer na actualidade arredor de medio cento de iniciativas, na súa maioría do Estado pero con incorporacións desde Francia, Italia ou Sudamérica. “Trátase de novas estruturas de traballo máis horizontais e colaborativas, a buscar o traballo en rede”. Como parte do desenvolvemento de Arquitectura Colectivas “vimos a necesidade de nos reunir unha vez ao anos para nos coñecer fisicamente e intercambiar proxectos e ideas” e así naceron os encontros que chegan agora a Vigo na súa sexta edición.

Valadares
Nesta xeira o encontro ten a súa sede en Valadares, onde está afincado desde hai xa anos o Alg-a Lab, un espazo que desde a perspectiva artística traballa tamén a relación co territorio e o hábitat e buscando inserir a súa actividade no contexto máis inmediato. “Cada encontro ten unha estrutura variable. En Galicia chegamos á idea de que o mellor era aproveitar o Alg-a Lab, que é unha peza do proceso de arquitecturas colectivas máis antigas”. A iniciativa busca ademais deixar a súa pegada no contorno inmediato. “Faranse mapas de Valadares, plantaranse cousas e traballaremos con técnicas de construción alternativa sobre un hórreo do que só queda a estrutura con vistas a construír un pequeno refuxio que se poida empregar no Alg-a Lab. “Se podemos achegar algunha mínima proposta a este territorio e deixar algunha reflexión sobre o mesmo quedaremos contentos” recoñece Carro.

O que achega Galicia
A propia configuración do noso país é aproveitada desde o encontro como un exemplo para traballar. “Desde Ergosfera e Tecnoloxías Apropiadas imos tentar analizar o territorio rururbano, que é algo moi característico de aquí e a xente de fora lles pode achegar coñecementos novos”. Así, percorrerase Valadares amosando “esta forma particular de organización no que se mesturan polígonos industriais con antigos asentamentos e un hábitat disperso. Trátase dunha mestura moi galega que temos que estudar”. Este espazo comparte características da cidade e do agro desenvolvendo outras propias, preséntanse como específicas do noso país. “Son zonas moi proclives a desenvolver novas formas de vivenda, onde existen formas de propiedade colectiva, como montes en mancomún ou muíños, das que se pode aprender moito”. De xeito semellante, abordarase o fenómeno da estrada como xeito de urbanización habitual na nosa paisaxe.

Os suxeitos
Aínda que resultan descoñecidos para o grande público, existen no noso país múltiplos colectivos que traballan desde as coordenadas do encontro. “A verdade é que Galicia ten un peso bastante grande na rede”, recoñece Carro. O propio evento está a servir para crear un mapa destas iniciativas e para fortalecer as relacións entre as mesmas. “Somos como quince colectivos que levamos xa anos a traballar, e aínda que sabemos un de outros, en moitos casos non temos traballado xuntos, e esta é unha oportunidade estupenda para xerar novas colaboracións”. Así a raíz do encontro xa se están a desenvolver os primeiro traballos conxuntos. “A xente de fóra vai aprender moito, pero a nivel galego vainos vir moi ben neste sentido”, sinala este arquitecto. Falamos de grupos como Ergosfera, Niquelarte, GZImaxinaria, Tankollektif, Hábitat Social, Proxecto Cárcer, Hábitat Social, O monte é noso_Sachando procomún ou O Enxame entre outros.

Técnicas, estudos e creación
Entre os intereses concretos dos colectivos galegos que participan no encontro hai iniciativas centradas na bioconstrución ou no aproveitamento das enerxías renovables, propostas para a investigación e o aproveitamento dos minifundios ou do monte comunal, pasando por visións de xénero ou patrimoniais. Dentro do encontro, para alén da teoría e da investigación, atópanse tamén iniciativas vencelladas á creación. Así por exemplo a acción GoVi, á busca dos restos da balea mecánica propón un traballo colectivo sobre o patrimonio industrial da Ría. Da man de Niquelarte e Tankollectif desenvólvense intervencións artísticas, visitas e debates, buscando se achegar a estes bens mediante murais, baleas de papel ou narracións. Outro exemplo é a proposta Vila. Unha historia en miniatura, que pretende desenvolver mediante obradoiros unha obra escénica considerando as cidades como individuos e construíndo maquetas das mesmas a partir de materiais recuperados.

Para os legos
Aos interesados en se achegar a esta temática que non saiban moi ben por onde comezar, desde a organzación propoñen, por exemplo, participar nas diferentes saídas que se van facer por Valadares. “Serán rutas polo monte que permitirán ver a urbanización de Vigo ou do val o Fragoso, nas que se explicará un pouco como se configura o territorio”. Canda a isto, segundo os intereses específicos de cada un, hai tres grandes bloques temáticos: “Un céntrase nas formas de urbanización local e na análise do territorio. Un segundo traballa máis temas de vivenda alternativa e un terceiro está centrado na reutilización de grandes superficies industriais ou públicas”. A isto súmanse charlas de presentación de diferentes iniciativas do máis variado. “Mesmo se pode optar por un mix, xa que cada día vai haber un pouco de todo”, propón Carro para o potencial visitante.

Construír as ferramentas
Encol do interese que en Galicia se está a dar polas formas de habitar o territorio, este arquitecto sinala que “é un interese xeracional que está a se dar en todas as partes do mundo, tamén vencellado coa crise”. Dentro deste panorama insire tamén “unha tendencia moi clara a voltar a atención para o rural. É algo que está a permear todas as prácticas e colectivos da rede”. A nivel galego, ademais, advirte problemáticas específicas sobre esta cuestión. “Aquí a visión sobre urbano estivo moi cinguida ás sete cidades, considerando que o resto era algo co que os técnicos, os artistas ou os pensadores no tiñan nada que ver. Agora estamos a dar marcha atrás niso, e vese que estamos nun territorio que é todo el urbano e que compre entender espazos como Valadares, igual que calquera outra parte, como unha cidade na que traballar”. Nese sentido destaca a ausencia de teorización académica e de atención institucional a estes ámbito. “Ata o momento considerábanse que neste territorio todo era feísmo ou resultado dunha destrución do medio. Tamén había a visión contraria, a bucólica, a considerar a natureza como algo estanco ou sólido. Hai cuestións coas que temos de dialogar e buscar resposta, cómprenos construír as ferramentas para traballar aquí”.

Fonte: cultura galega.org

Un todoterreo branco

/en , /

O ACTOR CARLOS BLANCO PREPARA UN NOVO ESPECTáCULO CO DEBUXANTE HUMORíSTICO LUIS DAVILA

É un auténtico traballador do espectáculo, capaz de baterse tanto en ruidosos bares como en selectos teatros e series de televisión. Pero ademáis, Carlos Blanco destaca pola súa capacidade de innovación, superando o concepto tradicional de monólogo. Nestes momentos prepara un espectáculo co humorista Luis Davila e produce o seu primeiro DVD cos mellores momentos. Falamos co artista para coñecer a súa fórmula.

“Charlie White goes to London (shows in Galician language (Arousan Cockney!!!)”, anuncia Carlos Blanco no seu web oficial. O actor arousán realizará en outubro unha xira londinense por tres locais, que alternarán as sesións de monólogos nun pub tradicional, con outros eventos máis étnicos, como unha actuación precedida dun cocido galego. O periplo londinense de Carlos Blanco quere ser o principio de viaxes á diáspora galega, pero sobre todo amosa o talante de emprendemento deste artista. “O futuro é iso. En Londres hai tantos galegos como xente en Narón, uns 40.000, e voos a cincuenta euros. A que estamos esperando? Nós somos dous”. No futuro, o actor confía viaxar a outros puntos nos que pode haber un público potencial de galegos que o queiran acoller, pero non só do país.

“Este é o momento de vender historias desde aquí, para ampliar mercado e público”, asegura Blanco, e sitúa como exemplo o feixe de webseries que neste momento están a ser producidas. E é que Internet é determinante para a actividade profesional de Carlos Blanco. Úsaa como fonte de inspiración, como forma de abrir mercados e como xeito de distribución, alén dos seus propios espectáculos. O actor comezou a producirse por si mesmo e unha das primeiras consecuencias é a edición dun DVD de grandes éxitos cos seus monólogos máis memorables. O DVD, gravado no Teatro Colón da Coruña, ten versións en galego e castelán, véndese por Internet e nos espectáculos e funciona como produto complementario das súas funcións, algo nada habitual no sector dos espectáculos en Galicia.

A fusión de ideas
A actividade de Blanco ten dous polos. Dunha banda, a dificilísima escena dos bares, onde o contacto co público non só é cara a cara, senón básicamente de ti a ti. Para os bares, Blanco reserva a súa cara máis gamberra e o humor máis directo e popular. “Pídenme maís que actúe en teatro, pero todo é máis directo, máis divertido, é como xogar unha pachanga entre amigos”. Blanco é parte desa importante colección de actores, contacontos e monologuistas galegos como Kiko Cadaval, Cándido Pazó ou Paula Carballeira que percorren a xeografía do país con estes espectáculos de pequeño formato, cultura popular e estilo de bar.
Pero hai outra cara de Blanco que o convirte nun actor singular: a súa colaboración con creadores e músicos doutras disciplinas en espectáculos concebidos para teatro polo seu maior requerimento técnico. Leva unha década xa experimentando formatos “e teño na cabeza outros vinte máis”, comenta rindo, “aquí dicimos actuar, pero o equivalente francés é jouer e o inglés é play, námbolos dous casos, xogar. Aquí se trata de xogar, de pasalo ben. O público nota á perfección cando un artista non está cómodo, ou está pasándoo mal en escena”.
Os xogos de Blanco buscan experimentar na relación entre os seus monólogos e outras disciplinas musicais, nomeadamente a música. “O máis ousado, o máis atrevido e experimental foi Dillei (2004), con Ecléctica Ensemble e DJ Keison. “Ese era un espectáculo de alto orzamento, e alí experimentei cun humor máis escuro”. O espectáculo combinaba os monólogos de Blanco con interpretacións musicais e videocreación.

Con músico guineano Manecas Costa, o actor arousán puxo en marcha Humor Negro (2008), no que “xoguei máis coa música, coa sonoridade do idioma e da africanidade”. En Ordem e Progresso (2011) explorou máis a música brasileira co grupo Sergio Tannus Trio. A súa última experiencia en tamdem foi o espectáculo iLalelo, realizado con Xosé Manuel Budiño. O gaiteiro aparcou nel a súa variante máis folk e amosou unha descoñecida cara de DJ. “Budiño experimentou máis con bases rítmicas, coa súa faceta de creador de sons”. iLalelo, actualmente en cartel, pecharase en novembro na Capitol.

No seu novo experimento recunca compartindo escenario. Trátase dun espectáculo chamado Menú do día, levado a catro mans co debuxante humorístico do Faro de Vigo Luis Davila. “Comezamos a ensaiar estes días na Illa de Arousa, e estamos coñecéndonos, facéndonos amigos, eu traballo así. A idea é que mentres eu falo, el irá debuxando, e empregaremos unha pantalla xigante a cor. Eu creo que vai ser algo nunca visto”. A colaboración entre Davila e Blanco non chegará aos escenarios ata a primavera de 2014.

Autoprodución
Nos últimos espectáculos, Carlos Blanco asumiu directamente a produción, ou sexa, o investimento económico para facelos posibles. “Ao administrarte ti mesmo, iso supón moito máis traballo, pero es ti quen dominas o teu tempo”, asegura o actor. Coa coxuntura económica existente, para o actor é inevitable ter que levar as rendas económicas do propio espectáculo. “Agora falan dos emprendedores”, di Blanco con sorna, “pero nós levamos moito tempo séndoo”.

Aínda que as dificultades orzamentarias do sector do teatro son endémicas, do que si non hai dúbida é que Carlos Blanco sabe como facelo rendibles, enchendo bares e teatros. “No ano 29, na Gran Depresión, nos Estados Unidos o que ía ver a xente ao cine eran os Irmáns Marx e outros títulos de evasión. Esta tempada, estamos todos para moi poucas coñas neste sentido. Se o público te que investir, queres que lle garantas hora e media de divertimento”.

Do que non hai dúbida é que eses vindeiros vinte espectáculos que Carlos Blanco ten aínda só na cabeza estarán cubertos por esa garantía.
Fonte: culturagalega.org