Entradas

Literatura e ciencia (V). PERDIDOS NO ESPAZO

Retomando o asunto da singularidade tecnolóxica, un dos seus profetas -un home singular, sen dúbida- é Raymond Kurweill, autor entre outras obras de Singularity is near, na que debulla as condicións tecnolóxicas presentes que culminarán nun futuro moi próximo e irrecoñecible, no que a evolución biolóxica experimentará un cambio cualitativo, fusionaranse máquinas e humanos e a intelixencia cibernética alcanzará e superará á humana.

R. Kurweill é unha personalidade sobranceira, cunha intelixencia visionaria que aplica como inventor e pensador. Como inventor, logo de crear o OCR desenvolveu o primeiro scanner para ordenador, e un xerador de voz a partir de texto. Da dixitalización da imaxe pasou á de audio: creou os famosos sintetizadores que levan o seu nome, con bancos de sons que marcaron unha época na música, iniciou aos computadores no recoñecemento de voz, e hoxe fabrica dispositivos de conversación home-máquina. O tacto é o seguinte sentido no que traballa para introducilo na computación.

Pero non só as súas invencións tiveron e teñen grande repercusión. Moitas das predicións que realizou sobre a evolución tecnolóxica a corto-medio prazo víronse cumpridas na pasada década e iso, cando menos, obriga a prestar atención ás de prazo máis longo.

Entre estas últimas salienta a aparición de intelixencia cibernética autoconsciente, algo coherente coa súa implacable liña de pensamento e acción, na que todos os sentidos e capacidades humanas vanse traspasando -bidireccionalmente- ás máquinas. E non menos salientable é o prazo que estima para chegar a ese punto, realmente escaso: contra o ano 2045. Cun pouco de sorte, el pode ser quen de velo. E, sabendo o moito que o home se coida, resúltame difícil desbotar a idea de que os seus cálculos están nesgados polo seu devezo de estar presente nese instante crítico.

Para Kurweill está probado que limitar a inxestión de calorías alonga a vida. Iso, e mais incluír na dieta enormes cantidades de vitaminas e complementos nutricionais dos que el mesmo é fabricante e ocasional publicista, animando -case como aquel horrible Superrato de Terry Toons- a Hipervitaminarse e Mineralizarse! Nas últimas imaxes que vin del -nun capítulo de Redes, hai xa uns anos- imítaballe bastante a un gnomo en camiseta, atemporal, enxoito, practicante entusiasta da restrición calórica.

Bromas á parte, un dos dous protagonistas do relato que vos presento, Perdidos no espazo, deberalle á Kurzweill boa parte das súas cualidades conversadoras. Malia que quizais deba tamén unha parte non desprezable ao efecto ELIZA, grazas ao cal un contestador automático lixeiramente evolucionado pódenos dar unha ilusión de compañía -se o ton e timbre de voz son os axeitados, se estamos moi faltos-. Proxectamos tanto a nosa psique en derredor que, se fai falla, unha sombra pódenos servir de compaña. Xa poñemos nós o resto, xa o animamos como temos animado o universo todo dende os albores da hominización.

Se queres ler o texto, clica aquí. Perdidos no espazo.

Texto: Cris Pavón

CAPÍTULO VI – INFERNO E ORQUESTRA

Por que ninguén quere explicar o que pasa? Os que esperan abaixo angustiados soportan esa tortura mentres os que seguen loitando pola súa vida teñen ademais o inimigo engadido da loucura ante o desesperado da situación. Hai que fuxir, pero as estratexias revélanse tráxicas cando veñen ditadas pola frustración do encerro e o desexo de vinganza. Ademais, non hai nada menos apropiado que a vaidade como asesora dos plans a vida ou morte, unha morte pervertida que parece axexar tras a porta, nunha fuga imposible.

Estamos máis cerca do inferno ou da salvación? Lean o capítulo VI de Inferno e orquestra.

Velaquí o capítulo VI de Inferno e orquestra.

Se queres ler o texto clica aquí.

Foto

CAPÍTULO V – INFERNO E ORQUESTRA

O pesadelo intensifícase cando comprobas que quen máis queres nunca estivo a salvo, e só a esperanza de poder salvar á túa pequena evítache acabar con todo. Na casa, as cousas non van mellor, pois salvarse do perigo maior pode abrir a caixa de Pandora dos instintos máis perigosos. Tan só quen xa non camiña no mesmo lado da vida vese libre desas angustias, pero, pola contra, segue presa doutras ansias máis primarias. A fame é un pozo sen fondo que obriga a buscar e buscar, sen conciencia de riscos ou mesmo dunha mera orientación en contornos até hai pouco ben coñecidos.

Velaquí o capítulo V de Inferno e orquestra.

Se queres ler o texto clica aquí.

Foto

SABEDORÍA POPULAR, de Beatriz Lorenzo

A tradición é algo moi arraigado en Galicia, e parte desa tradición son os refráns e ditos que sazonan o transcorrer das vidas, funcionando como advertencia, aviso ou simple moralexa para as nosas accións.

Este microrrelato que traio a Xuntanza de Escritoras ten un protagonista que toma os refráns moi en serio… tan en serio que o acaban conducindo a un final inesperado e arrepiante.

Sabedoría Popular gañou a VIII Edición do Certame de Microrrelatos “Lonxa Literaria” de Moaña

Se queres ler o texto clica aquí.

Soñar en branco e negro

Ás veces perdo a ollada nalgún punto, non sei canto tempo podo pasar así, só sei que é coma facer unha viaxe no tempo. Volvo atrás, a un punto concreto coma lugar de partida para espallar as lembranzas e entón, bótome a escribir coma unha tola. Escribín Soñar en branco e negro esparexendo e volvendo a xuntar  na memoria anacos doutros momentos, que non por pasados foron máis fermosos, pero si tinguidos cunha capa de pintura que só deixou ao descuberto os momentos felices. Será por iso que pensamos que calquera tempo pasado foi mellor. Soñar en branco e negro é unha especie de homenaxe persoal a esas pequenas cousas que gardamos sen que teñan outra finalidade que traernos de novo a visión, o recendo e o recordo de vivencias que foron especiais no seu momento. De sobra sei que o que xa sucedeu nunca volve, nin as persoas somos como antes, que evolucionamos e que de seguro non volveríamos cometer os mesmos erros que antano, pero de todos xeitos sentei na cama para mergullarme, nunha morriña tépeda con olor a naftalina. Desempoei fotos, cualificacións, abrigos, entradas do cine, pequenas pedras… na miña derradeira mudanza. Foi como facer balance, negándome a que o seguinte paso sería o meu presente, aferrándome a aquelas reliquias con toda a forza que tiña ao meu alcance. Ate que todo rematou e deixei atrás a casa onde chegara a ser tan feliz e con ela desprendinme de obxectos que recendían nostalxia. Foi terrible, pero pasou e non morrín. Daquel momento tan duro naceu Soñar en branco e negro, que acadou o 1º Premio Vila de Mugardos a finais do 2010 e que foi un punto de inflexión na miña vida. Entrei na miña nova casa en xaneiro do 2011. Aquí sigo e de novo soño a toda cor.

Se queres ler o texto clica aquí Soñar en branco e negro

Texto: Clara do Roxo