MARA NO INFERNO
A xente pregúntame a miúdo de onde saco as ideas para escribir, cómo xurde un relato, un conto ou unha novela enteira. Para min e difícil de explicar, eu escribo o que me sae de dentro, sen máis. As palabras atropélanseme na mente e agardan a súa quenda impacientes, de día e de noite, á espera de que por fin atope un lápis que me axude a trasladalas ó papel.
Outros escritores procuran gardar unha rutina estricta, tres ou catro horas diarias nos que se obrigan a escribir e practicar de cotío, porque de todos e sabido que a escribir apréndese escribindo. Por desgraza eu non dispoño dese tempo, se o tivera, probablemente faríao así.
As ideas nacen dos sentimientos, dos pensamentos, das vivenzas de cada día. A lectura e a escritura son eficaces terapias para as dores da alma, son ecónomicas e están ó alcance de todos.
Este día lín nas redes sociais o triste fin dunha moza que se rendíu ós seus sentimentos e non puido superar unha rotura amorosa. Deume mágoa, pero sobre todo sentín rabia, gustaríame que a historia de Mara fose tamén a historia desa moza anónima, oxalá os seus amigos non tivesen que derramar bágoas virtuais no Facebook, laiándose do seu triste final e da lamentable covardía con que deu ó traste a súa efímera existencia.
Se queres ler o texto, clica aquí. MARA NO INFERNO.
Texto: Natalia Carou