Orlando, un dos protagonistas de Sanatoria, visita algunha das mellores librarías de Galicia
Sanatoria é un libro para nenos raros e sobre nenos raros. Se non es raro parecerache unha parvada e se non es neno quizais deberías ir ao médico. Os personaxes que aquí van aparecer, así como as súas vidas e todos os detalles sobre os seus costumes, rexoubas e indumentaria foron expostos coa máis rigorosa fidelidade e, para que vos fagades unha idea abondo aproximada do aspecto destes seres e lugares, incluín algúns estudos a lapis, realizados, por suposto, do natural.
Pero empecemos polo principio. Todo este asunto rematou cando os oito fuxiron do sanatorio psiquiátrico durante unha fría noite de inverno. Falo, evidentemente, dos oito protagonistas desta historia, cuxos nomes son: Teo, Pés Mollados, Brais, o Xefe, Constanza, Orlando, Iván e Hugo.
Si, lestes ben, escribín sanatorio psiquiátrico e, como xa deduciriades, se fuxiron é porque algunha vez estiveron ingresados nel. A Institución para a Saúde Mental de Nenos Defectuosos, Sanatoria, dirixida polo doutor Pío Carcasa, era un lugar en que se recluía os nenos que non encaixaban nas outras institucións da cidade; nenos intrigantes, incómodos, desesperantes, sen outra cosa en común entre eles que seren pezas de crebacabezas perdidas, últimos representantes de razas extinguidas: nenos raros.
Sanatoria era unha torre semellante a un fabuloso proxectil procedente doutro mundo que quedara semienterrado no seu cráter, un val de abruptos picos amontoados de calquera maneira. Non vos gustaría visitalo, asegúrovolo, e moito menos vivir alí. Pero ao Dr. Carcasa encantáballe e, para que quedara ben claro a todo o mundo, fixo que aos pés do edificio se construíra unha efixie colosal da súa cabeza. O seu despacho ocupaba a órbita do ollo esquerdo e desde aí dentro dirixía Sanatoria como se dirixía a si mesmo.