Entradas

Baía Edicións convoca o 7º PREMIO MEIGA MOIRA de Literatura Infantil-Xuvenil

O prazo de recepción de orixinais do 7º Premio Meiga Moira de Literatura Infantil-Xuvenil remata o 17 de maio e a resolución do xurado darase a coñecer o 19 de setembro de 2016.

Recordamos as bases do concurso e as gañadoras dos anos anteriores:

MIÑA QUERIDA SHEREZADE, de Andrea Maceiras. Gañadora do 6º Premio Meiga Moira.

O ALENTO NAS COSTAS, de Ana Mª Galego Gen. Gañadora do 5º Premio Meiga Moira.

BASES:

PRIMEIRA
Poderán concorrer ao premio todas as autoras e autores de calquera nacionalidade que presenten os orixinais escritos en lingua galega (de conformidade coas Normas Ortográficas e Morfolóxicas do Idioma Galego aprobadas pola RAG) de obras de creación literaria dirixidas a nenas e nenos de 8 a 16 anos. As obras deberán ser inéditas e non premiadas.

Se no período de tempo transcorrido entre a presentación do orixinal e o ditame do xurado a obra obtén outro premio ou é publicada, a autoría vese obrigada a comunicalo á editorial e non poderá recibir este premio.

SEGUNDA
O orixinal, escrito en letra Times, corpo 12 e a dobre espazo, enviarase xunto con seis copias debidamente encadernadas a:
BAÍA EDICIÓNS
Polígono Pocomaco, 2.ª Avda.
Parcela A2 / Nave 22. 15190 A Coruña.
O prazo de recepción de orixinais remata o 17 de Maio
de 2016.

TERCEIRA
Con cada orixinal, que deberá ser presentado baixo lema, xuntarase, en sobre pechado, o nome completo, enderezo, teléfono e correo electrónico da autoría, así como o título da obra e grupo de idade ao que vai dirixida (8 a 12 anos ou 12 a 16), indicando no mesmo: Premio Meiga Moira 2016.

CUARTA
O premio, que poderá quedar deserto, considerará un único galardón, ao que se lle asigna unha dotación económica de 2.500 euros. A obra será publicada por Baía Edicións na súa colección Meiga Moira, renunciando a persoa gañadora aos dereitos de autoría da primeira edición, tanto en galego como noutras linguas de posíbel publicación por parte da editorial. No caso de realizarse unha segunda edición, esta rexerase polo modelo de contrato de autoría propio de Baía Edicións.
A obra finalista será publicada segundo contrato de autoría estabelecido por Baía Edicións.
A autoría da obra gañadora e da finalista comprométese a participar nos actos de promoción que organice a editorial.

QUINTA
O xurado está composto por cinco persoas de recoñecido prestixio, unha delas da propia editorial, que actuará, asemade, como secretaria.

SEXTA
A resolución do xurado darase a coñecer o 19 de setembro de 2016.

SÉTIMA
As obras non premiadas non serán devoltas pola editorial.

OITAVA
A participación nesta convocatoria presupón a aceptación das presentes bases, así como as decisións do Xurado, que serán inapelábeis.

‘Miña querida Sherezade’ e ‘A Burra Ramona’ finalistas dos premios Frei Martín Sarmiento

En Baía estamos máis que felices por contar con dúas candidaturas aos Premios Frei Martín Sarmiento.

  • Na 1ª categoría: 1º e 2º de Primaria: A BURRA RAMONA, de Paula Carballeira e ilustracións de Xosé Tomás.
  • Na 4ª categoría: 1º e 2 de ESO: MIÑA QUERIDA SHEREZADE, de Andrea Maceiras e ilustracións de Antonio Seijas.

Aquí vos deixamos todas/os as/os canditadas/os, parabéns a todas/os!!!

Educación Infantil
AS MAIMIÑAS; Unha viaxe polo mundo; Ed. Galaxia

1ª categoría: 1º e 2º de Educación Primaria
AS MAIMIÑAS; Unha viaxe polo mundo; Ed. Galaxia
CARBALLEIRA, PAULA; A Burra Ramona; Ed. Baía

2ª categoría: 3º e 4º de Educación Primaria
CANOSA, MARÍA; Rubicundo; Ed. Xerais
FRÍAS, XABIER; As aventuras de Enrico Müller; Ed. Edebé

3ª categoría: 5º e 6º de Educación Primaria
ESTÉVEZ, XAVIER; Todos os soños; Ed. Tambre
TOBARUELA, PERE; Formig4s.Misión Nova York; Ed. Xerais

4ª categoría: 1º e 2º de ESO
MACEIRAS, ANDREA; Miña querida Sherezade; Ed. Baía
JAUREGUIZAR; O veleno da risa; Ed. Xerais

5ª categoría: 3º e 4º de ESO
FERNÁNDEZ PAZ, AGUSTÍN; A neve interminable; Ed. Xerais
GÓMEZ XURXO, SILVESTRE; De cristal; Ed. Xerais

6ª categoría: adultos
LÓPEZ SANDE, MARÍA; O faro escuro; Ed. Galaxia
CASTRO, FRANCISCO; Tes ata as 10; Ed. Galaxia
MACEIRAS, ANDREA; Europa Express; Ed. Xerais

Fonte: Blog do Premio

Andrea Maceiras recibirá o DÍA DO LIBRO o PREMIO MEIGA MOIRA 2014

Baía Edicións fará entrega do 6.º PREMIO MEIGA MOIRA de literatura infantil e xuvenil o próximo día 23 de abril (DÍA DO LIBRO) ás 20:00 h. na Biblioteca Central Municipal de Cambre. O premio será entregado a ANDREA MACEIRAS pola súa obra MIÑA QUERIDA SHEREZADE. Contaremos coa presenza de Dores Fernández, en representación do Xurado, e Belén López, Directora Editorial de Baía Edicións.

O Xurado, formado polas escritoras Marica Campo e Conchi Regueiro, María Dores Fernández López, profesora de Ensino Medio de Lingua e Literatura Galega na Coruña, o ensaísta e profesor da UDC Carlos–Paulo Martínez Pereiro, que actuou de Presidente, e a directora editorial de Baía Edicións, María Belén López Vázquez, como secretaria, reunido o venres  día 19 de setembro de 2014 resolveu conceder por unanimidade o 6.º Premio Meiga Moira de Literatura Infantil-Xuvenil á obra presentada pola escritora coruñesa Andrea Maceiras Lafuente, que leva como título Miña querida Sherezade e proposta para lectoras e lectores a partir de 12 anos.

O Xurado manifestou, entre outros aspectos, o seguinte:

«É opinión unánime deste xurado que, na referida obra, sobresaen características tan notorias como a dunha excelente estrutura especular e unha non menor fluidez narrativa. As historias d’As mil e unha noites son a base dun texto que xera repetidas e novidosas narracións por volta da ficción e doutras realidades literarias.

En resumo, a obra acaba por ser unha exacta e plural homenaxe ao libro e a lectura».

A obra foi publicada por Baía Edicións na súa colección Meiga Moira e a autora recibirá 2.500 euros, cantidade coa que está dotado o Premio.

Noutra orde de cousas, o Xurado valorou a alta calidade das obras presentadas, das que dez alcanzaron a selección final, o que evidencia máis unha vez o extraordinario momento que vive a literatura en galego dirixida ao público infantil e o importante xermolo de escritoras e escritores que está dando o país para seguir facendo avanzar o galego como idioma literario e de uso vehicular entre as nosas nenas e nenos.

Baía Edicións destaca o feito de que Andrea Maceiras foi gañadora tamén do 4.º Premio Meiga Moira en 2010 con Violeta tamurana, obra que goza dunha grande aceptación entre as lectoras e os lectores máis novos e cunha especial introdución nos centros de ensino pola singularidade da historia narrada e posta en valor da integración cultural e denuncia do racismo.

 Comentario do libro:

VISUALIZA UN CAPÍTULO DO LIBRO

Ser un libro é marabilloso. Agás cando chega a vellez. Entón decátaste de que estás feito un farrapo. Os personaxes que viven dentro de ti danche as costas porque non podes ofrecerlle a vida que eles queren. Caes enfermo. Tés tanta febre que súas tinta. E sentes a morte moi preto. Eu non quero rematar así. Sei que aínda teño unha historia máis que contar. Non está nas miñas páxinas, senón gravada no meu corazón. E non é unha soa, senón moitas. Porque eu nacín en 1908 na Casa Editorial de Saturnino Calleja. Viaxei a Cuba no peto dun home rico e regresei na man dun pobre emigrado galego. Coñecín o amor e o desamor, sobrevivín a unha guerra civil, alimentei soños, transmitín mensaxes, salvei e fun salvado. Eu gardei dentro de min  a cor dourada de todos os desertos, a Simbad, Alí Babá e Aladino.

Por iso che pido, miña querida Sherezade, que non marches, que agora sexas ti quen me escoite.

Porque pode que esta sexa a miña última historia.

Venta do libro electrónico AQUÍ.

Máis información:

Varios libros de Baía finalistas dos Premios da Edición 2014

MARÍA BARBEITO. Unha vida ao servizo da escola e dos escolares (1880-1970), de  Ana Romero finalista no PREMIO ÁNXEL CASAL AO LIBRO DE NON FICCIÓN DO ANO 2014.

Miña querida Sherezade, de Andrea Maceiras e ilustracións de Antonio Seijas finalista do PREMIO NEIRA VILAS AO MELLOR LIBRO INFANTIL E XUVENIL DO ANO 2014.

A Colección Emocións (9 títulos), de Mireia Canals e ilustracións de Sandra Aguilar e Historia das mulleres galegas. Das marchas nómades á Marcha Mundial das Mulleres, de Pepe Carreiro finalistas do PREMIO XOSEFA IGLESIAS VILLAVERDE AO MELLOR LIBRO EDUCATIVO DO ANO 2014.

Parabéns e sorte a todas as finalistas! Podedes consultar a listaxe completa no enlace da Asociación Galega de Editores.

Miña querida Sherezade

Autora: Andrea Maceiras

Ilustrador: Antonio Seijas

Gañadora do 6º PREMIO MEIGA MOIRA DE LITERATURA INFANTIL E XUVENIL

Ser un libro é marabilloso. Agás cando chega a vellez. Entón decátaste de que estás feito un farrapo. Os personaxes que viven dentro de ti danche as costas porque non podes ofrecerlle a vida que eles queren. Caes enfermo. Tés tanta febre que súas tinta. E sentes a morte moi preto. Eu non quero rematar así. Sei que aínda teño unha historia máis que contar. Non está nas miñas páxinas, senón gravada no meu corazón. E non é unha soa, senón moitas. Porque eu nacín en 1908 na Casa Editorial de Saturnino Calleja. Viaxei a Cuba no peto dun home rico e regresei na man dun pobre emigrado galego. Coñecín o amor e o desamor, sobrevivín a unha guerra civil, alimentei soños, transmitín mensaxes, salvei e fun salvado. Eu gardei dentro de min  a cor dourada de todos os desertos, a Simbad, Alí Babá e Aladino.

MÁIS INFORMACIÓN

 

Andrea Maceiras gaña o 6.º Premio Meiga Moira 2014 de Literatura Infantil-Xuvenil

O Xurado, formado polas escritoras Marica Campo e Conchi Regueiro, María Dores Fernández López,  profesora de Ensino Medio de Lingua e Literatura Galega na Coruña, o ensaísta e profesor da UDC Carlos–Paulo Martínez Pereiro, que actuou de Presidente, e a directora editorial de Baía Edicións, María Belén López Vázquez, como secretaria, reunido o venres  día 19 de setembro de 2014 resolveu conceder por unanimidade o 6.º Premio Meiga Moira de Literatura Infantil-Xuvenil á obra presentada baixo o lema “”.

Abertas as plicas, a mesma resultou corresponder a presentada pola escritora coruñesa Andrea Maceiras Lafuente, que leva como título Miña querida Sherezade e proposta para lectoras e lectores a partir de 12 anos.

O Xurado manifestou, entre outros aspectos, o seguinte:

«É opinión unánime deste xurado que, na referida obra, sobresaen características tan notorias como a dunha excelente estrutura especular e unha non menor fluidez narrativa. As historias d’As mil e unha noites son a base dun texto que xera repetidas e novidosas narracións por volta da ficción e doutras realidades literarias.

En resumo, a obra acaba por ser unha exacta e plural homenaxe ao libro e a lectura».

A obra será publicada por Baía Edicións na súa colección Meiga Moira antes de finalizar o ano e a autora recibirá 2.500 euros, cantidade coa que está dotado o Premio.

Noutra orde de cousas, o Xurado valorou a alta calidade das obras presentadas, das que dez alcanzaron a selección final, o que evidencia máis unha vez o extraordinario momento que vive a literatura en galego dirixida ao público infantil e o importante xermolo de escritoras e escritores que está dando o país para seguir facendo avanzar o galego como idioma literario e de uso vehicular entre as nosas nenas e nenos.

Baía Edicións destaca o feito de que Andrea Maceiras foi gañadora tamén do 4.º Premio Meiga Moira en 2010 con Violeta tamurana, obra que goza dunha grande aceptación entre as lectoras e os lectores máis novos e cunha especial introdución nos centros de ensino pola singularidade da historia narrada e posta en valor da integración cultural e denuncia do racismo.

Desde Baía queremos felicitar a todos os participantes e, especialmente, á nosa gañadora: Andrea Maceiras!!!

Coñecemos un pouco máis a Andrea Maceiras

A coruñesa Andrea Maceiras é licenciada en Filoloxía Hispánica e Filoloxía Galega. Recibiu en 2010 o cuarto Premio Meiga Moira de Literatura Infantil e Xuvenil, que convoca Baía Edicións, pola súa obra Violeta tamurana. Unha obra que cualifica como unha “alegoría contra o racismo” na que advirte os seus lectores de que “quen sustenta o dominio sobre os pobos o fai mantendo a ignorancia e o temor ao descoñecido e ao diferente”. Ademais desta obra, publica en 2012 outra coa que procura, tamén nesta ocasión, romper cos tabús e achegarnos a unha realidade vista aínda co receo pola sociedade, O segredo do lagarto arnal. Entrevistamos a Andrea Maceiras para coñecela un pouco máis!

  • Bos días Andrea, cóntanos… cando empezaches a escribir?

Comecei a escribir nas portas da adolescencia. Nun momento dado decateime de que era posíbel situarme do outro lado das letras, como quen repara por vez primeira na existencia dunha ponte sobre un río caudaloso e, nunha intuición fascinada, sábese capaz de chegar á outra orela. Foi un proceso de evolución natural que se viu afectado por estímulos externos: a posibilidade de participar en certames literarios para xente nova (como o de Cambre ou o “Viaductos” de Redondela) foi moi importante. Desde entón, a literatura converteuse en algo imprescindíbel miña maior arela foi transitar as súas dúas beiras tanto canto fose posíbel: a través da lectura, da escrita,da miña vida académica e laboral.

  • Tiveches algún referente ou estilo que che gustase en particular?

Os meus primeiros referentes foron os da literatura pensada para nenos e mozos da que eu gozaba inmensamente como lectora. Tiven a gran sorte de poder ler, sendo moi nova, a moitos escritores que comprendían a necesidade dunha literatura concibida para os máis xoves: desde os membros da xeración Lamote, como Agustín Fernández Paz ou Xabier Docampo, ata Roal Dahl e Michael Ende, pasando por autores como Andreu Martin, Maria Gripe, Ruíz Zafón e moitos outros. Supoño que o feito de lembrar con gran viveza e agarimo aquelas lecturas fai que me sinta moi cómoda escribindo LIX.

  • Cando e por que xurde Violeta tamurana? Foi a túa primeira obra publicada?

Violeta tamurana é unha obra especial. Xurdiu naquela primeira etapa e foi evolucionando ata o momento no que a escribín, anos despois, de modo que conviviu moito tempo comigo. A novela en si mesma é unha metáfora de moitos aspectos do noso mundo e, como tal, inspírase na observación da realidade. Porén, non foi  a miña primeira obra publicada: tres anos antes vira a luz Proxecto Bolboreta, obra gañadora do I Certame Literario do Concello de Soutomaior, da man de Xerais.

  • É unha historia de aventura e fantasía, mais introduces moitos temas de actualidade como os conflitos xeracionais, a preocupación ecoloxista… cóntanos que nos podemos atopar na obra?

Violeta tamurana recrea un mundo violeta, ficticio só nalgúns aspectos e moi real noutros. Na obra contrástanse dous mundos moi diferentes: o do Arquipélago Perdido, de carácter tradicional e tribal, e o do Continente Luminoso, desenvolvido e tecnolóxico. No desequilibrio existente entre ambos son fundamentais problemas como o racismo, a manipulación da información ou a devastación da natureza a mans do home. Pao, o heroe da obra, emprende unha arriscada viaxe desde a súa illa natal ata o outro extremo do mundo, coa intención de deter a destrución do seu fogar e das extraordinarias flores que alí medran: as tamuranas. O inconformismo da mocidade, a busca de respostas e, sobre todo, a defensa da identidade propia son outras cuestións moi presentes na novela.

  • E despois desta magnífica obra que recibiu o Premio Meiga Moira de Literatura Infantil e Xuvenil 2010, publicas no 2012 O Segredo do lagarto arnal. Cando xurde a idea desta obra?

O segredo do lagarto arnal xorde da experiencia do paso do colexio ao instituto e afonda nos cambios, medos e esperanzas desta nova etapa. A este proceso, que é común para a ampla maioría dos rapaces, engádense outras cuestións. David, o protagonista, está preocupado polo divorcio dos seus pais e estraña moito a aldea, que identifica coa felicidade da infancia. Neste momento de inestabilidade precisa un referente vital: o seu curmán Marcos, varios anos máis vello ca el e co que mantén unha relación fraternal. Porén, hai catro anos que non sabe del e a súa familia garda silencio ao respecto.O segredo da obra ten moito que ver co descubrimento do mundo, con ese espertar asociado ao inicio dunha nova etapa, coa capacidade de tomar decisións e de ser un mesmo, sen deixarse intimidar, a pesar das circunstancias.

  • Pensas que as mozas e os mozos poden sentirse identificadas coa obra?

A obra aborda moitos conflitos cos que pode atoparse calquera rapaz nesta idade: desde as amizades, as ilusións ou os desenganos ata cuestións de maior gravidade como o acoso escolar e a marxinación e persecución daqueles que son vistos como máis débiles pola sociedade… A novela fala de atreverse a ser diferente e… quen non se sentiu diferente algunha vez?

  • Tratas moitos temas de actualidade: o divorcio, os segredos familiares etc. consideras importante tratar este tipo de temas na literatura xuvenil?

A literatura xuvenil procura atraer os intereses do público mozo, mais estes son moi diversos. As historias afastadas da vida cotiá, xa sexa porque son distantes a nivel xeográfico ou porque recrean mundos de ficción, apelan á curiosidade e ofrecen moitas posibilidades de evasión. No entanto, os relatos que se centran en aspectos máis próximos poden resultar interesantes porque permiten unha maior identificación e dan pé á reflexión sobre cuestións do día a día que non sempre son tan intranscendentes como parecen. O verdadeiramente importante é conectar cos lectores e lectoras tratando de ofrecer historias que inspiren e entreteñan porque estas son as funcións orixinarias e primixenias da literatura.

  • En 2013 publicas Nubes de evolución, na que segues tendo en conta a actualidade e nos indicas que somos nós quen podemos virar a nosa historia e loitar para dar as costas a decepcións e enganos. Que pretendes con esta obra?

Nubes de evolución é unha historia intimista de fríos e soidades.Os seus personaxes principais teñen en común unhas vidas imperfectas que non encaixan na sociedade tal e como está concibida: unha moza de dezanove anos cunha filla pequena, un rapaz problemático e un profesor de secundaria viúvo e frustrado coa súa profesión. Os tres frecuentan a cotío unha estación de autobuses e é nese espazo impersoal e húmido onde se produce o seu encontro. A novela fala das pequenas cousas que son capaces de mudar o noso xeito de ver o día a día, de saber poñerse na pel do outro, da capacidade de transformar os lugares que habitamos e, sobre todo, da vontade de mudar as cousas para conseguir os nosos propósitos.

  •  Poderías indicarnos cales son as túas autoras e/ou autores favoritas/os?

-Quizais porque durante a miña formación tiven a oportunidade de ler a moitos autores clásicos, na actualidade o meu interese pasa por obras máis contemporáneas e achegadas a min no tempo: Murakami, Milan Kundera, Paul Bowles, Orhan Pamuk, Christa Wolf, Clarice Lispector, Amin Maalouf, Don DeLillo… En Galicia considero que temos unha LIX de gran calidade e hai moitas obras coas que gozo moito, como as de Marcos Calveiro ou Ledicia Costas, por poñer algún exemplo. Despois hai textos aos que regreso con frecuencia porque nunca se esgotan, como os de Carlos Casares ou Marica Campo. As miñas lecturas pendentes son igualmente variadas: desde o novo de Pedro Feijoo ata o último de Kazuo Ishiguro. Interésame estar ao día e explorar as novidades.

  • Que farías para fomentar a literatura xuvenil?

-Aínda que en principio poida parecer paradoxal, sabemos que na actualidade os rapaces e rapazas len e len moito e sabémolo porque hai moitos fenómenos de libros que acadan gran repercusión nos medios, o que quere dicir que detrás deles hai un público que desexa historias. Por desgraza no mundo no que vivimos o que non está exposto á vista de todos aparentemente non existe. Nas grandes superficies, que é onde cada vez máis mercan libros os mozos e mozas, a literatura galega está moi difícil de localizar e ocupa espazos moi reducidos. É unha cuestión de visibilidade. Con toda probabilidade os adolescentes aceptarían de forma natural que nos andeis de libros xuvenís se mesturasen os de distintas linguas e literaturas. Esta percepción baséase no feito de que nos clubs de lectura dos institutos (que fan un enorme labor a moi distintos niveis) as lecturas están moi repartidas entre as distintas literaturas porque os profesores se encargan de darlles visibilidade a todas elas.

  • Como ves hoxe en día a situación no mercado editorial?

Vivimos tempos difíciles en todos os ámbitos. Loxicamente os problemas económicos que afectan á maior parte da poboación teñen o seu reflexo tamén neste sector. A pesar diso, as editoriais galegas apostan polo futuro, facendo esforzos por integrar e integrarse nas novas tecnoloxías e iso propicia o interese dos lectores. Como autora, considero que un dos grandes acertos das editoriais galegas é a creación e mantemento de premios literarios que ofrecen moitas posibilidades para calquera escritor, pero sobre todo para aqueles que estamos comezando.

Grazas Andrea! Foi un pracer!

Entrega do V Premio Meiga Moira a Ana María Galego Gen, por BANDEIRAS NEGRAS

Baía Edicións entrega o V Premio Meiga Moira de Literatura Infantil-Xuvenil 2012. O acto tivo lugar, na Libraría Lume da Coruña (Federico Macías, 3) o mércores día 3 de abril de 2013, ás 12:30 horas,  da obra da autoría da escritora Ana María Galego Gen, titulada Bandeiras negras, e ilustrada por Cristal Reza. No acto, ademais da autora, participou a directora de Baía Edicións, Belén López Vázquez, que se encargaron de facer un achegamento crítico a esta obra.

[nggallery id=30]

Xurado e criterios selectivos:

O Xurado, formado polas escritoras Marica Campo e Andrea Maceiras, gañadora do 4.º Premio coa obra Violeta tamurana, María Dores Fernández López, profesora de Ensino Medio de Lingua e Literatura Galega na Coruña, o ensaísta e profesor da UDC Carlos–Paulo Martínez Pereiro, que actuou de Presidente, e a directora editorial de Baía Edicións, María Belén López Vázquez, como secretaria, reunido o día 21 de setembro de 2012 resolveu conceder por unanimidade o 5º Premio Meiga Moira de Literatura Infantil-Xuvenil á obra presentada baixo o lema “Mago Chalupa”, na que destacou, entre outros aspectos,  que:

1)      Supón a recuperación para a literatura galega do xénero clásico de aventuras e máis en concreto o da narración de piratas.

2)      Incorpora unha perspectiva nova na voz narrativa feminina dunha escrava negra, reutilizando o recurso clásico da muller transvertida de home.

3)      Dálle nova vitalidade ás personaxes d’A Illa do Tesouro, completando os contornos e a personalidade da figura do John Silver.

4)      Emprega unha lingua axustada, expresiva e rica no desenvolvemento da historia.

5)      Se serve dos mellores recursos da técnica narrativa da page-turner, ao facilitar unha lectura continuada e implicar os lectores e as lectoras no narrado.

Sinopse da obra:

N’A Illa do Tesouro, Jim Hawkins, o narrador, ou Stevenson, o autor, non dan moitos detalles sobre a vida de Long John Silver. Só temos algúns trazos: que navegou co histórico capitán England, ou que está casado cunha muller negra.

Este é o xermolo de Bandeiras negras. Quen é esa misteriosa muller, onde coñeceu a Silver e como chegou a casar con el?

Páxina a páxina, coñeceremos as aventuras da pequena escrava Providence, quen se converterá no mariñeiro Chris e que navegará baixo as bandeiras dos piratas de máis sona: Bonnet, England… e Flint, o temible capitán do Walrus. Providence sabe cal é a vida á que está abocada dende o seu nacemento e será quen de rebelarse contra o seu destino. Non hai moitas oportunidades para as mulleres, e menos para as mulleres negras, no século XVIII. Pero as oportunidades, e a sorte, ás veces chegan andando sobre unha soa perna…

O segredo do lagarto arnal, de Andrea Maceiras

VISUALIZA UN CAPÍTULO DO LIBRO

Despois de dársenos a coñecer coa súa primeira novela, Violeta tamurana, gañadora do IV Premio Meiga Moira de Literatura Infantil e Xuvenil 2010, Andrea Maceiras sorpréndenos de novo cunha obra que procura, tamén nesta ocasión, romper cos tabús e achegarnos a unha realidade vista aínda co receo pola sociedade.

Despois dunha visita ao que será o seu instituto no curso próximo, David sente que algo non vai ben. As sombras dos lagartos perségueno na rúa, na escola e mesmo na casa, facéndoo lembrar intensamente a aldea dos seus avós, Santo Antón de Piñeiro. David sabe que só alí pode volver ser el mesmo e responder ao seu nome verdadeiro: Arnal. Tampouco pode esquecer a persoa que lle puxo ese alcume, o seu curmán Marcos, un rapaz introvertido que desapareceu misteriosamente e de quen ninguén quere falar. Por iso David está disposto a dedicar todo o verán a procurar a luz nas sombras do seu pasado. Quizais así poida reencontrarse cos seus amigos da primeira infancia, esquecer un pouco o divorcio de seus pais, revelar un segredo familiar oculto e dicir, ben alto, que todas as persoas teñen o dereito de decidiren o seu destino, sexa este o dos lagartos, o das avelaíñas ou mesmo o das bolboretas.

Máis información

DE BALAS E LIBROS

Hai algún tempo tiven a oportunidade de contemplar algunhas das xoias bibliográficas da Universidade Complutense de Madrid. Na sala da improvisada exposición, había tesouros de valor incalculábel: fermosos manuscritos medievais delicadamente iluminados, edicións antigas e estrañas de obras da literatura universal, libros curiosos na súa encadernación, na súa forma ou no seu contido. Entre todos aqueles testemuños da historia dos homes, había dous superviventes que chamaron especialmente a miña atención: viviran moito e saíran vivos, aínda que non indemnes. Eran dous volumes de tamaño bastante máis grande do que hoxe entendemos como habitual, coas follas gastadas e amarelas. Un deles tiña un burato de bala que deixaba pasar a luz a través do seu corpo de palabras. O outro aínda levaba a bala aloxada no corazón.

Durante a guerra civil, no tempo no que aínda non existían os chalecos antibalas, aqueles libros serviran de protección aos homes. Os soldados non só escribiran cartas de despedida nas follas en branco, non só usaran o seu papel para facer lume co que quentarse, senón que idearan a forma de aproveitar a súa materialidade como defensa. Ao parecer, os libros son un dos mellores escudos contra as balas porque as súas múltiples capas de follas reducen progresivamente a velocidade do proxectil ata detelo.

Eu, que sempre supuxera que a literatura tiña unha función de escudo contra todos os males do mundo, comprobei in situ que esta calidade era tamén física. E máis alá de cavilar sobre a importancia do libro material por oposición ao libro en soporte virtual, que pasou como unha exhalación pola miña cabeza, comprendín dunha vez por todas a inxente necesidade que ten o ser humano de compartir libros, sexa como obxectos ou como esencias. Os libros salvan da rutina, das imposicións, salvan da mediocridade e salvan, sobre todo, da ignorancia. Todos os ditadores da historia comprenderon a capacidade protectora dos libros e sempre que alguén quixo prohibir o pensamento, prohibiu antes a palabra. Quen le abre a súa mente a novas experiencias, entra na realidade e constrúe a súa visión da mesma, ou, polo contrario, evádese dela. Quen escribe, axuda a que funcione esa viaxe de ida e volta, facilita que sexan posíbeis a singradura e o retorno. E, na consciencia de saber que a ponte existe, tanto o lector como o escritor están a salvo.

En calquera viaxe e, máis aínda, naquela en que se procura a liberdade, é preciso, por tanto, ter un refuxio. E, canto máis aberto é o espírito de quen a vive, máis confortábel debe ser o acubillo. Se cadra por iso, os escritores de literatura infantil e xuvenil sabemos que a nosa ollada do mundo ten que ser amplísima e cubrir tanta extensión de terreo como sexa posíbel. Por iso penso que as portas desta literatura non poden ter follas que as pechen. Pode ser, tamén, que esta necesidade de facer literatura para nenos e mozos sexa en certa medida unha resposta ás múltiples armas da nosa sociedade. Todos vivimos bombardeados en moitos frontes, a praga dos nosos días son os bombardeiros. Como escapar desta abafante abundancia de armas? Como resistir a traxectoria dos proxectís e seguir correndo ao descuberto?

No noso mundo, existen armas suficientes para acabar con todo e con todos. Hai armas brancas, armas de fogo, armas de dobre gume, armas físicas e ideolóxicas. O concepto de arma espallouse ata chegar a todos os recantos da nosa sociedade e, porén, non aconteceu o mesmo co caso do escudo. Xa ninguén pensa na concepción primaria deste termo, na idea dunha protección material e tanxíbel, relegada agora aos filmes de combates antigos e de homes bárbaros que loitaban corpo a corpo. Perdemos o concepto do libro como escudo porque, sinxelamente, perdemos o concepto do escudo. Pero nas pequenas batallas dos nosos días os feridos seguen a ser, como foron sempre, os que aínda non aprenderon a se defender dos perigos.

Nos tempos que corren, en todos os aspectos, precisamos cada vez máis estar protexidos, facernos fortes, ser nós mesmos. Precisamos deixar os camiños limpos para poder circular a salvo e para que os que veñen detrás de nós tamén os transiten. Precisamos, pois, de libros que nos fagan libres, en todas as idades e condicións, pero sobre todo cando somos máis vulnerábeis. Quen non lembra esa historia lida na súa infancia, esa que reaparece como unha pantasma na contorna das palabras de cada nova lectura? Temos que volver mirar os libros como o que son, promesa e defensa, e facer que os que nos seguen perpetúen a nosa ollada. Non esquecer nunca a función máis elemental da literatura, porque algunhas veces o ataque  e a blindaxe son a mesma cousa.

Non desestimemos, entón, a axuda dos libros á hora de parar as balas.

Texto: Andrea Maceiras