Os informes atribúen o desgaste ás visitas e a intervencións erróneas.

A Catedral de Santiago deteriorouse máis nos últimos trinta anos que no resto dos seus oitocentos de historia. É o que sinalan os informes técnicos resultantes das análises de seguimento realizados para coñecer a saúde do Pórtico da Gloria e dos principais elementos do templo. Así o explicou o director da Fundación Catedral, Daniel Lorenzo, tras a presentación da exposición Iacobus, que repasa a iconografía xacobea ao longo da historia.

Lorenzo asegurou que todos os estudos e as medicións sinalan que a catedral compostelá sufriu nos «últimos anos unha deterioración que se multiplicou exponencialmente» e que necesitará de «un esforzo investidor e organizativo extraordinario para poder facerlle fronte».

As razóns desta perda acelerada de saúde do monumento débense a varias causas. Unha das principais é o desgaste producido polos millóns de visitantes do templo. Unha deterioración que, segundo o director da Fundación Catedral, «ten que ser controlado porque somete á catedral a unha presión moi grande». Durante estes días, a fundación está a facer probas para o control do acceso de turistas ao Pórtico da Gloria, en parte para evitar desgastes innecesarios e «algunhas actuacións por parte de visitantes que o edificio non pode soportar».

Outra das circunstancias que afectan máis seriamente á saúde do edificio son algunhas das intervencións de conservación realizadas no pasado. Neste sentido, Daniel Lorenzo sinala que o cemento «nas cubertas e as fiestras estancas impediron que a pedra se ventilase de modo natural, o que aumentou a humidade no interior en lugar de rebaixala». No mesmo sentido, apunta que durante algúns anos se utilizou en conservación o método de encerar a pedra, «unha técnica que resultou ser moi nociva».

Apunta tamén a que a catedral se ve afectada por cuestións aparentemente inocuas: «Coa onda de calor, abríronse as portas da catedral e eses cambios bruscos de temperatura afectaron á pedra». A calor tamén afectou ao órgano da catedral. Daniel Lorenzo sinala que desde os anos 80 pódese comprobar a situación «comparando as fotos dos mesmos elementos entón e agora». Pero advirte que se se compara coas imaxes de 1926 «a deterioración dos últimos cen anos é inmenso».

Fonte: La Voz de Galicia, 2o xullo 2013

“Facerlle máis palpable a España a inxustiza que connosco comete” escribía Rosalía.

Este ano festexabamos os 150 anos da publicación de Cantares Gallegos, primeira obra en galego da inmorrente Rosalía de Castro e que quizais, e sen quizais, o motivo principal que tivo a autora foi, levada polo seu gran amor á súa terra, a súa patria “Facerlle máis palpable a España a inxustiza que connosco comete” e a de reivindicar a Galicia da vulgar acusación de groseira e a de probar a beleza da lingua galega e de protestar contra a desconsideración con que se lles trata e de afirmar a súa conciencia colectiva.

Esta valentía en defensa da súa terra é atacada polo escritor falanxista Ernesto Giménez Caballero “debido a su separatismo” como contei hai oito días, citándoa así “Probe Galicia, non debes // chamarte nunca española // que España de ti se olvida // cando eres ¡ai! tan hermosa // (Respectamos a ortografía).

Estrofa do poema, resposta a La Gaita Gallega contestándolle ó poeta Don Ventura Ruíz de Aguilera. – o devandito Giménez Caballero di dela “Y hasta la dulcísima Rosalía de Castro, pensando en su Galicia, deja de ser dulce para dar paso a la ira amarga y a la rebeldía”.

“Pero a miña infeliz patria, tan desventurada nisto como en todo o demais tense que contentar unha vez máis cunhas páxinas frías e insulsas (…) como non fose polo nobre sentimento que as creou (…) penso que o que se esforza por desvanecer os erros que machacan e ofenden inxustamente a súa patria, é acredor a algunha indulxencia”.

Rosalía non foi separatista, foi unha muller valente. A historia é testemuña das aldraxes que sufriron os galegos… que non vén recordar aquí.

Mañá 25 de xullo é o Día da “Patria” Galega que cita moitas veces Rosalía. Mañá tamén é día do Apóstolo. A mellor celebración é a defensa da nosa lingua. A patria dun escritor é a súa lingua.

Agora que parece que aconsellan certas autoridades de educación evitar os topónimos en galego, non esquezamos que a lei di: “Os topónimos terán como única forma oficial a galega”.

Hoxe non debemos deixar de reivindicar máis interese do goberno da Xunta pola nosa lingua que me dá a impresión que vai esmorecendo.

Cómpre poñer un empeño maior, porque se hoxe temos unha dignidade como pobo, debémosllo en gran parte a nosa lingua. Debemos prestixiar o uso do noso idioma. Ningún galego debe avergoñarse da súa lingua. A defensa do galego significa a defensa dun patrimonio cultural do que o idioma será sempre a pedra fundamental. A lei é ben clara “o goberno galego prestará apoio material e económico ós medios de comunicación para un uso do galego de xeito habitual e progresivo”. O destino dunha lingua depende, é certo, da comunidade, dos que a falan e dos que nela pensan. A lingua é a nosa personalidade que medra ou que diminúe.

Unha lingua é sempre tan forte que resiste a todas as opresións e tan fraca que cede ante a pasividade.

Este Día da Patria foi acordado pola Asemblea das Irmandades da Fala, no ano 1919. Reunidos en Santiago de Compostela, acordan celebrar o Día Nacional de Galicia, os 25 de xullo. Festa que en toda España se conmemora co nome de Día do Patrón de España.

Pero despois de tantas celebracións na clandestinidade, perseguida polo réxime ditatorial non se puido celebrar con normalidade democrática. Sendo principalmente un día sinalado polas grandes manifestacións na capital galega, onde os partidos políticos reclaman por unha situación política máis honrada e xusta. Manifestacións reivindicativas que a máis das veces rematan con enfrontamentos coas forzas da orde.

Recordarei a Anxel Fole, cando escribiu en 1970: “Galicia non ten nada que se poida comparar á súa lingua, nin a Catedral de Santiago”.

para rematar, en honra de Rosalía, foi ela a primeira que escribiu en galego Cantares Gallegos, onde se refire á conciencia de inxustiza social que se exercía en Castela contra os galegos.

Rosalía non foi separatista.

Fonte: Plácido Lizancos (La Opinión, 24 xullo 2013)

Imaxe: debuxos sobre o día da Patria d2s nen@s de “dálle un coliño”