Entradas

Sete compañías conforman a nova edición de Titirideza

/en , /

A CITA TERÁ LUGAR EN LALÍN DO 29 DE AGOSTO AO 1 DE SETEMBRO

Son sete compañías que programarán outros tantos espectáculos entre o 29 de agosto e o 1 de setembro en Lalín (Pontevedra). Viravolta títeres organiza unha nova edición de Titirideza con compañías que chegan de diferentes países como Uruguay, México e Portugal. Agás o espectácuo inaugural, a cardo de Babaluva Teatro, e Tercero Izquiero de Teatro o resto de espectáculos son de balde. A compañía anfitriona, Viravolta, ofrecerá nesta edición o espectácuo O horroroso crime de Xan MIñoca, ademais da presentación do DVD sobre Barriga Verde, un proxecto no que participaron canda a Asociación Morreu o Demo para a recuperación do títere tradicional galego.

 

Fonte: culturagalega.org

O queixo galego, a sobremesa por excelencia

/en , /

As características do clima galego fan que o noso sexa un país propicio para a produción leiteira e polo tanto o aproveitamento para facer queixos é moi antigo.

Características xerais dos queixos galegos: Os queixos galegos son suaves, brandos, pouco curados, aínda que cada variedade ten a súa diferenciación. O método de elaboración do tetilla e máis o Arzúa-Ulloa apenas difiren mentres que o Cebreiro ten un punto de acidez que non teñen os outros e o afumado do San Simón faino peculiar. Noutrora o uso de leite de ovella e cabra era moi común pero hoxe é moi escaso.

As distintas Denominacións de Orixe (D.O.)

– Tetilla –
O tetilla é un queixo histórico, amplamente coñecido, orixinario suponse do centro de Galicia, sobre todo do surleste da provincia da Coruña. Hoxe a súa elaboración estendese a todo o territorio galego e é o que máis produción ten. Ata hai poucos anos era coñecido como queixo de teta, dada a súa feitura, aínda que hoxe estea mais extendido o eufemismo tetilla. Un queixo para comer a cotío e con boas aplicacións culinarias, apto para facer enchidos xa que funde moi ben coa calor.

Características e orixe.- O queixo amparado pola D.O.P Queixo Tetilla caracterizase pola súa forma cónica ou convexo-cónica, con pesos que oscilan entre 0,5 a 1,5 kg., cunhas dimensións nas que a altura ha ser superior ó radio da base e inferior ó seu diámetro. Presenta unha codia apreciable, fina e elástica, de menos de 3 mm de grosor, de cor amarela pallosa natural sen balor. A pasta é moi cremosa, uniforme, con poucos ollos, regularmente repartidos, é de cor branca-marfil amarelenta. Aroma suave lixeiramente ácido, lembra a materia prima, o mesmo que o seu sabor lácteo, manteigoso, lixeramente acedo e salgado. Tanto a zona de producción dó leite como a de elaboración do Queixo de Tetilla abrangue todo o territorio da Comunidade Autónoma de Galicia. O leite para a elaboración procede de gando saneado de raza Frisona, Pardo Alpina e Rubia Galega, perfectamente adaptadas ó medio. Elaborarase con leite natural e íntegro, que non conteña costros, conservadores ou productos medicamentosos. O Queixo Tetilla é o resultado dun amadurecemento ou fermentación que comeza no mesmo leite recén muxido e continúa a través do callo e transformacións químicas que definen o produto, e que son consecuencia da simbiose vaca-medio ambiente. O queixo elabórase segundo a normativa hixiénico-sanitaria que establece a lexislación vixente.

Tipos de queixo.- Queixo de leite de vaca, de pasta branda e codia lavada cun período de maduración mínimo de 7 días desde que sae da salmoira

– Arzúa-Ulloa-

Este queixo ten a denominación de orixe desde o ano 95 e comprende como indica o seu nome as comarcas de Arzúa e da Ulloa, ademais doutros concellos próximos. É dos máis consumidos xunto coa tetilla, coa que comparte un xeito de elaboración semellante. Por pobos e vilas de toda Galicia aínda se pode ver a súa venda polos propios produtores artesáns. O mais curado, coñecido como queixo da nabiza por estar realizado no inverno cando se lle da ó gando nabos é dos mais valorados polos entendidos xa que este produto xunto coa curación danlle un sabor singular. ¿A quen non lle gusta a combinación de calquera destes queixos con mel ou marmelo?

Características. – Os queixos tipo Arzúa-Ulloa e Arzúa-Ulloa de granxa, teñen unha codia fina, elástica, de cor amarela media e escura, brillante, limpa e lisa. A pasta e de cor uniforme, entre branca marfil e amarela pálida, de aspecto brillante, en gretas, podendo presentar ollos, en número baixo, pequenos, angulosos ou redondeados e de distribución irregular. O seu aroma lácteo lembra o olor da manteiga e do iogur, con matices de vainilla, nata e noz, de intensidade débil, cun sabor elemental de leite, lixeiramente salgado e de ácido medio ou baixo. Textura pouco fina, pouco ou medianamente húmida, pouco firme, elasticidade media, pouco firme en boca, medianamente fundente e soluble, e de gomosidade media.

Os queixos tipo Arzúa-Ulloa curado, teñen codia non diferenciada, de cor amarela moi intensa, brillante e de aspecto graxo. A pasta é de cor amarela intensa, máis palida no centro, moi compacta, podendo presentar escasos ollos. O seu aroma moi intenso, de tipo lácteo, resaltanto un forte olor a manteiga lixeiramente rancia. A sensación olorosa é penetrante e de picor. Sabor salgado, de baixa acidez e amargor medio a baixo. O sabor é a manteiga predominantemente, con lixeiras notas a vainilla e froitos secos, podendo fluctuar entre o centro e a codia. Sobresae unha sensación de picor. O regusto é amargo, a manteiga e a vainilla. Textura dura nas súas características mecánicas, de corte difícil, podendo presentar fractura por crebamento, principalmente cara ás beiras, que están máis secas. Ó tacto é homoxéneo e moi compacto. Na súa composición presenta un grao elevado de graxa e unha humidade moi baixa.

Tipos
Arzúa-Ulloa: Elaborado con leite pasteurizado. Periodo de maduración mínimo de seis días. Forma lenticular ou cilíndrica. O seu diámetro esta comprendido entre 100 e 250 mm, e a súa altura entre 50 e 120 mm.O peso das pezas oscila entre 0,5 e 3,5 kg.

Arzúa-Ulloa de granxa: Elaborado con leite cru ou pasteurizado, coa particularidade de que esta procede de vacas da propia explotación na súa totalidade. Periodo de maduración mínimo de seis días. Forma lenticular ou cilíndrica. O seu diámetro esta comprendido entre 100 e 250 mm, e a súa altura entre 50 e 120 mm. O peso das pezas oscila entre 0,5 e 3,5 kg.

Arzúa-Ulloa curado: Elaborado con leite de vaca cru ou pasteurizado. Periodo de maduración mínimo de catro meses. Forma lenticular ou cilíndrica, con cara horizontal superior convexa. O seu diámetro esta comprendido entre 120 e 200 mm, e a súa altura entre 30 e 100 mm. O peso das pezas oscila entre 0,5 e 2,5 kg.

Zonas de produción: A zona de produción de leite apta para a elaboración de queixos amparados pola D.O. Arzúa-Ulloa comprende os concellos das comarcas da Ulloa e Arzúa nas áreas limítrofes da provincia de A Coruña e Lugo. A elaboración e maduración do queixo amparado efectúase en instalacións radicadas nas mesmas comarcas de producción do leite.

– San Simón –
A codia é inelástica, dura de 1-3 mm de grosor, cor amarela-ocre e algo graxenta. A textura da pasta é fina, graxa, semidura, semielástica e preta de cor entre branca e amarela, suave ó corte, con aroma e sabor característicos. Terá un número de ollos non elevado, de forma redondeada e/ou irregular de tamaño variable, non superior a medio chícharo, cunha porcentaxe de graxa superior ó 45%. O afumado deste queixo faino singular, é ideal para comelo de aperitivo xa que a súa aplicación á cociña non é doada.

Características: Queixo graxo, de pasta semidura, semielástica e preta, corteza afumada, elaborado exclusivamente con leite de gando vacún saneado, das razas rubia galega, pardo-alpina, frisona e dos seis cruces, que será enteira, limpa, sen costros, nin conservantes, e cunha composición equilibrada de graxa e proteínas. O queixo San Simón da Costa comercializarase tras un periodo de maduración de sesenta días, procedendo o finalizar este, o seu afumado para o que se utiliza madeira de vidueiro. A súa forma é intermedia entre peonza e bala, rematado na súa parte superior en mamila. A súa elaboración é tanto artesanal como industrial. A comercialización faise en dous tamaños diferente: ordinario e bufón. A diferencia só está nas medidas das pezas.

Zona de produción: A zona de produción do leite apta para a elaboración deste queixos amparados pola D.O. San Simón da Costa, esta constituida polas parroquias dos seguintes concellos. Vilalba: San Simón da Costa, Samarugo, Vilapedre e o barrio de Moreda da parroquia de Lanzós. Muras: Balsa e Viveiró.

– Cebreiro –

Queixo graxo cunha consistencia que depende do grao de maduración. A pasta é granulosa e codia fina. Elabórase basicamente con leite de vaca ó que se lle pode engadir leite de cabra en cantidades non superiores a un 40%. É de cor branco ou amarelo, segundo a maduración, ten un sabor lixeiramente ácido e picante, a súa forma recorda ó gorro de cociñeiro ou a un fungo. Os peregrinos que percorrían o camiño encargáronse dende vello de dalo a coñecer e hai documentación que acredita a súa existencia desde o século XVIII. A produción é limitada porque as explotacións da zona son poucas e de pequeno tamaño.

Características e tipos: O leite empregado procederá o do gando vacún saneado, das razas Rubia Galega, Pardo Alpina, Frisona ou dos seus cruzamentos. Tamén se elaboran queixos cunha proporción máxima do 40% do leite de gando caprino. O leite será enteiro, sen costros nen conservantes. O callo empregado para a sua coagulación será de orixe animal ou empregaranse outros encimas autorizados. O queixo do Cebreiro podese comercializar en duas modalidades, cun peso por peza comprendido entre 0,5 e 2 kg: Forma de fungo ou gorro de cociñeiro, e decir, composto de dúas partes: Base cilíndrica, de díametro variable e cunha altura non superior a 12 cm. Sombreiro, que terá entre 1 e 2 cm máis de diámetro que a base e unha altura non superior a 3 cm. As características da pasta varían en función do grao de maduración, dous días -o fresco- ou mínima de dous meses, o curado.

Zona de produción: A zona de produción dos queixos amparados pola Denominación de Orixe Queixo do Cebreiro sitúase na provincia de Lugo na zona de entrada a Galicia polo Camiño Francés e abrangue os concellos de Baralla, Becerreá, Folgoso do Caurel, Cervantes, Navia de Suarna, As Nogais, Triacastela e Pedrafita do Cebreiro.

– Outros queixos –

Do país: É un queixo que ten a forma e un tipo de elaboración mais ou menos parecida ó Arzúa-Ulloa pero que non está acollido á denominación, ben por estar fora da zona autorizada ou por non cumprir as normas establecidas para a súa inclusión. Adoita ser de calidade variable.

Palo santo: Queixo que facían os monxes do mosteiro de Cuntis no século XVIII, hoxe recuperado de forma industrial. Recibe o seu nome do pau que se utilizaba para remexer a pasta logo de botarlle o callo.

Requeixo: Pasta fresca resultado do callado do leite, consúmese case inmediatamente. Combina moi ben co mel.

Fonte: http://queixo.com/

Cociña galega e menú das festas tradicionais

/en , /

Cando falamos de cociña tradicional galega sempre acode á nosa mente o nome de Álvaro Cunqueiro e a obra A Cociña Galega, (Galaxia, 1973) a referencia obrigada para todos os gastrónomos interesados pola nosa cociña. A obra orixinal de Cunqueiro non é un recetario, senón un tratado de gastronomía galega, onde se pode encontrar desde como matar un porco a unha serie de reflexións sobre o marisco e o viño en Galicia, por poñer un exemplo, así como os menús en días de festa. Desta obra orixinal deriváronse moitos recetarios, pero non esquezamos que non son del, pois supoñemos que o seu gran coñecemento da nosa cociña derivouse do seu gusto polas comelladas e a conversa de sobremesa, mais non do traballo nos fogóns.

Houbo uns anos en que nas festas patronais das nosas aldeas, os menús tradicionais foran substituídos por outros pratos, case sempre adaptacións “ao noso xeito” de pratos vidos de fora de Galiza, e que deixaban un pouco de lado a nosa cociña tradicional, resultando, nalgúns casos, en pratos híbridos de dubidoso gusto e un esqecemento dosnosos sabores máis puros.

Esta fin de semana foron as festas de San Bartolomeu, patrón das colleitas, e quero render a miña homenaxe a María Manuela, por agasallarnos que nos agasallou cun menú da montaña absolutamene delicioso, recuperando o tradicional.

Destaco o bacallau cocido do segundo día.

 

 

Doazón de manuscritos do escritor e académico Julio Rodríguez Yordi á RAG

/en /

O venres, 23 de agosto de 2013, realizarase a entrega ao Arquivo da Real Academia Galega dun valioso fondo de manuscritos do arquivo persoal do escritor Julio Rodríguez Yordi.

Julio Rodríguez Yordi (1894-1967), poeta, ensaísta e novelista, era fillo de quen fora membro fundandor e máis tarde Presidente da Real Academia Galega, o poeta e lexicógrafo Eladio Rodríguez González. O propio Julio Rodríguez foi tamén membro desta institución, primeiro como académico correspondente (1945) e máis tarde como numerario (1955). Ao pouco do seu pasamento os seus herdeiros xa fixeran xenerosa doazón á RAG de diversos escritos éditos e inéditos seus e mais dun retrato ao óleo de Eladio Rodríguez que está exposto no Salón de Actos da RAG. Na presente ocasión, nun exemplar acto de xenerosidade, o seu fillo Eladio Rodríguez Rodríguez entregará ao arquivo da RAG, en representación da familia, un importante fondo manuscrito de Julio Rodríguez Yordi. O acto terá lugar na sede da Academia ás 13 horas.

Fonte: Real Academia Galega

Descubrir a cova calcaria máis grande de Galicia con Leme

/en , /

Son 7.500 metros de lonxitude percorridos por salas, tres galerías, un pequeno lago e ríos subterráneos. Estas son algunhas das características xeográficas da Cova do Rei Cintolo o percorrido que propón Leme, a aplicación gratuíta do Consello da Cultura Galega (agora para iOS e en outono tamén en Android) para esta semana. Alén da curiosidade xeográfica o espazo conta tamén con varias e curiosas lendas.

Fonte: Consello Cultura Galega

As universidades galegas rexistran de media unha nova patente cada semana

/en /

Santiago, a quinta universidade con máis produción a nivel estatal

 Os campus solicitaron 152 patentes nacionais e 62 internacionais nos últimos tres anos

As universidades galegas rexistraron un total de 152 patentes durante os últimos tres anos, o que supón unha media dunha invención nova cada semana, segundo os últimos datos da Oficina Española de Patentes e Marcas, dependente do Ministerio de Industria. Iso si, a capacidade creativa non foi igual en todos os campus galegos. Santiago, con 77 patentes solicitadas no periodo 2010-2012 é a universidade con maior número de registros, máis do dobre que A Coruña (30) e por encima de Vigo (45). A estas patentes nacionais, habería que sumar as de carácter internacional que protexen a explotación dun determinado produto máis aló das fronteiras españolas: Santiago volve a liderar o ranking galego con 52 invencións mentres que A Coruña e Vigo empatan, con cinco registros cada unha.

A evolución no número de produtos ou sistemas patentados a nivel nacional tampouco é similar nas tres universidades galegas. A Universidade dá Coruña (UDC) é a que experimentou un maior incremento de patentes. Si no ano 2010, os investigadores coruñeses só rexistraron cinco invencións, a cifra subiu a oito en 2011 e duplicouse ata as 17 de 2012, situando ao campus coruñés ao mesmo nivel que o de Vigo (tamén 17 patentes) ou o de Santiago (20). No caso de Compostela, a evolución foi á inversa. Si fai tres anos rexistraba seis veces máis patentes nacionais que A Coruña e case o dobre que Vigo, en 2012 a situación igualouse. Pola súa banda, Vigo sufriu un bajón en 2011 -ao pasar de 17 a 11 invencións- para recuperar a mesma cifra o pasado ano.

No caso das patentes internacionais, as cifras de Santiago superan con fartura as dos outros campus galegos: once solicitudes en 2010, 24 en 2011 e 17 en 2012 por só dúas (2010 e 2011) e tres (2012) na Coruña mentres que Vigo non rexistrou ningunha en 2010, dúas en 2011 e tres en 2012.

O informe da Oficina de Patentes e Marcas establece ademais un ranking de universidades públicas españolas en función do número de patentes que soliciten nos últimos sete anos. Santiago é a universidade galega mellor situada xa que con 165 invencións rexistradas desde 2005 a 2012 é a quinta universidade española con maior capacidade inventiva, só superada pola Politécnica de Madrid (354 patentes), a Politécnica de Cataluña (299), a Universidade de Sevilla (243) e a Politécnica de Valencia (195). Pola súa banda a Universidade de Vigo sitúase o décimo terceiro posto con 112 invencións e a da Coruña no posto 20 de 50 (67). Nas patentes internacionais, Santiago mantén o mesmo nivel (con 74 é quinta a nivel estatal) mentres que A Coruña e Vigo esborrállanse ata o posto 39 e 41 con 6 e 5 patentes, respectivamente.

Unha vez obtida a patente dun produto, este título outorga o dereito a explotar en exclusiva o invento rexistrado durante un periodo de 20 anos. Nese tempo o creador (neste caso as universidades) teñen todos os dereitos sobre o produto, o que impide que terceiras persoas poidan fabricar, vender ou utilizalo sen o seu consentimento. A lei establece unha serie de requisitos para poder patentar algo. Hai que cumprir cos requisitos de novidade e actividade inventiva, é dicir, debe tratarse de algo totalmente novedoso no mercado e que non resulte obvio para un experto na materia.

Fonte: La opinión

Hoxe sería o aniversario de Isaac Díaz Pardo

/en /

Non podemos deixar hoxe no esquecemento a Isaac Díaz Pardo, no que sería o seu 93 aniversario.

Intelectual, artista e empresario  que se impuxo a tarefa de preservar, fortalecer e reconstruír a cultura e a memoria de Galicia. Acometendo facetas de empresario cultural, deseñador industrial, escritor, editor, promotor e mecenas de proxectos, mecenazgo que chegou á Asociacion Galega de Editoras (da que formamos parte)  a través da cesión dun local no IGI para poder acomodarnos ate a súa morte. Nese local admirábame a súa figura vestida coa habitual chaqueta negra no seu despacho no IGI, un ser tan pequeniño  en tamaño e tan grande en proxectos.

Controvertido e discutido, como todos os seres libres que loitan polo ben colectivo. Grazas por terdes existido!

 

Lembramos hoxe o libro de Fina Casalderrey, Un cabalo de lume (na colección Mar de letras)

/en , /

Un cabalo de lume é un lamento que supón tamén un chamamento, o lamento polo deixado nos incendios e un chamamento á conservación do medio ambiente.

Ao avó Paco chéiralle a fume. “Uf, apesta!, exclama. Un grande incendio quéimao todo: as casas, as árbores, os animais… “Os homes non puideron facer iso, verdade?”, pregunta o bisneto. O señor Paco garda silencio.

Fina Casalderrey e Valentí Gubianas elaboraron unha historia conmovedora que nos anima a respectar a natureza.

Na colección Mar de letras, xogos e recreacións do cotiá.

A Xunta financiará cinco anos máis os colexios que segregan

/en /

Os cinco colexios privados, catro deles dunha empresa ligada ao Opus Dei, que imparten educación segregada seguen a ter na Xunta unha das súas principais valedoras. Apenas unha semana despois de que a Consellería de Educación decidise manter o financiamento público para estes centros que separan os nenos das nenas o seu titular, Jesús Vázquez, realizou ante a prensa unha acendida defensa desta decisión. Vázquez di “cumprir” a sentenza do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) que declara ilegais estes subsidios, pero avanza que seguirá inxectando cartos públicos nos colexios ultraconservadores durante ata cinco anos máis.

A preguntas da prensa Vázquez explicou que ese cumprimento da sentenza vén dado polo feito de que a Consellería “non lles renovou” os concertos para os primeiros cursos e así o seguirá facendo cos segundos, terceiros e seguintes, un cada ano. Por que así? Por un principio de “confianza lexítima”, isto é, para que o alumnado que comezou os seus estudos nun destes colexios poida rematalos alí. Deste xeito. a “desaparición total” das axudas non se produciría ata dentro dun lustro.

O conselleiro non ve “ideoloxía” en financiar estes colexios do Opus pero si en retirarlles as axudas

Á marxe desta retirada gradual que, por outra banda, é posible que non se produza dado que a Lei Wert avala estes concertos, Jesús Vázquez aproveitou a comparecencia para explicar que o Goberno galego non practica ideoloxía ningunha ao financiar os colexios do Opus, pero que si o fai quen reclama que non sexan sostidos con cartos do erario. Segundo Vázquez “certas críticas” aos colexios que segregan “non parten da comunidade educativa, senón dunha certa ideoloxía ou compoñentes politizados de certos sindicatos ou grupos políticos.

Vázquez defende que a educación segregada “está admitida en todo o mundo”, mesmo en países “de índole socialista”

Onde non ve ideoloxía por ningures é, precisamente, en separar os nenos das nenas. Este tipo de ensino, argumenta, está “admitido a nivel mundial, apoiado pola propia Unesco” e mesmo, sentenza, foi “desenvolvida noutros países de índole socialista ou gobernados polo partido socialista ou por gobernos socialistas”. “Está admitida en todo o mundo -abonda o conselleiro- e, de feito, a Constitución tamén ampara esta situación”, sinala, obviando, non obstante, que as axudas contradín a lei educativa vixente.

Toda a oposición esixe a retirada dos concertos

Mentres o conselleiro de Educación defendía como propia a causa dos centros segregacionistas toda a oposición parlamentaria esixíalle a retirada inmediata das axudas ou, o que é o mesmo, o cumprimento da sentenza do TSXG. Dende o PSdeG o seu voceiro en materia educativa, Vicente Docasar, rexistrou no Parlamento unha proposición non de lei encamiñada, precisamente, á supresión “inmediata” dos subsidios xa que a orde do Goberno “incumpre claramente” o ditame do alto tribunal baseándose nunha “aberración ideolóxica e sectaria”.

PSdeG, AGE e BNG censuran que a Xunta opte por incumprir a lei vixente

Pola súa banda, AGE e BNG optaron por solicitar conxuntamente -por separado non teñen escanos dabondo- a comparecencia “urxente” do conselleiro para “informar da continuación” destes concertos, contradicindo á Xustiza. “O que está a facer a Xunta é incumprir a sentenza” e aplicando a lei Wert “de xeito anticipado”, din ambos grupos, que censuran que o Executivo “potencie o ensino segregador que separa os nenos e as nenas e os mestres das mestras, nun puritanismo enfermizo” que “ademais contradí” a lei vixente.

Fonte: Praza Pública

A humanidade esgotou en 8 meses o orzamento ecolóxico anual

/en /

No día 20 de agosto chegamos ao Overshoot Day, o Día da Sobrecarga da Terra ou Día da Débeda Ecolóxica.

A data que marca o día en que a humanidade excede o consumo sustentábel de recursos renovábeis e a capacidade de absorción de dióxido de carbono (CO2) adiantouse dous días en comparación co ano pasado. Durante o resto do ano cubriremos o déficit ecolóxico esgotando reservas de recursos e aumentando a concentración de CO2 na atmosfera e, en consecuencia, agravando o quentamento global. A translimitación ecolóxica teríase producido moito antes se a humanidade vivise como a media da poboación galega.

O Día da Sobrecarga da Terra é un concepto ideado polo instituto británico New Economics Foundation que nos axuda a entender a diferenza entre a demanda humana por recursos e servizos ambientais e a oferta que o planeta pode sustentar. A rede de investigación  Global Footprint Network mide esa diferenza e estima en qué día o conxunto da humanidade pasa a vivir por riba das posibilidades ecolóxicas do planeta dentro dun ano. É unha estimación, non unha data exacta.

Hoxe vivimos como se dispuxésemos de 1,5 Terras e, de seguirmos así, atinxirase unha demanda de recursos equivalentes a dous planetas antes da metade do século

A mediados dos anos 70, a humanidade ultrapasou un limiar crítico: o consumo humano excedeu o que o planeta é capaz de producir. Hoxe vivimos como se dispuxésemos de 1,5 Terras e, de seguirmos así, atinxirase unha demanda de recursos equivalentes a dous planetas antes da metade do século. A Global Footprint Network sinala que o gasto excesivo de capital natural tórnase evidente co avanzo da mudanza climática, a extinción de especies ou o aumento no prezo de materias primas. “As crises ambientais e económicas que estamos vivindo son síntomas dunha catástrofe inminente.” Por causa sobre todo do sobreconsumo dos países e clases sociais máis favorecidos, a humanidade no seu conxunto está utilizando mais do que o planeta pode fornecer.

O déficit ecolóxico de Galicia: tan importante como ignorado

Galicia está entre o grupo de países que máis adebedan en termos ecolóxicos, pois o valor da súa pegada ecolóxica (6,64 hectáreas/persoa) é un 150% superior ao da biocapacidade do seu territorio (4,4), segundo o dato máis recente dispoñíbel (1). Se toda a Humanidade vivise como a media da poboación galega tería entrado en déficit ecolóxico xa o 26 de abril pasado. E se Galicia só dispuxese do orzamento ecolóxico propio para vivir esgotaríao o vindeiro 30 de agosto. Sostemos o noso modelo de produción e consumo á custa doutros países e das xeracións futuras. Algo que non só pon de manifesto a pegada ecolóxica senón tamén outros indicadores de sustentabilidade como a pegada climática, a pegada hídrica ou o consumo de materiais.

Malia á súa relevancia, o déficit ecolóxico é sistematicamente ignorado no noso país e nin sequera temos unha estimación actualizada da súa contía

A economía de Galicia, como a de moitos outros países do mundo de renda alta, presenta unha forte dependencia ecolóxica do exterior e xera unha deterioración ambiental externa tan ou máis importante que a interna. Galicia é máis grande do que moitas veces se cre, e non só no sentido en que o afirmaba Vicente Risco. Tamén porque ocupa un espazo ambiental superior ao seu territorio físico. Isto colócanos nunha posición insolidaria e vulnerábel. Somos exportadores netos de insustentabilidade ecolóxica e importadores netos de recursos (enerxía primaria, minerais, alimentos,…) que tenden a ser cada vez máis caros e escasos.

Malia a súa relevancia, o déficit ecolóxico é sistematicamente ignorado no noso país e nin sequera temos unha estimación actualizada da súa contía. A última, bastante aproximada, corresponde ao ano 2005, antes do inicio dunha crise económica que diminuiu o consumo. Hai dous anos, Agustín Hernández, conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, entrevistouse en Santiago con Mathis Wackernagel, presidente da Global Footprint Network, aproveitando a súa visita á nosa terra por outro motivo. A Xunta “interesouse” daquela pola pegada ecolóxica e a actualización do seu cálculo para Galicia, mais semella que todo quedou en nada.

Fonte:n’Un claro no bosque, blog de Xosé Veiras en Praza Pública