Entradas

Todos os días deben ser o Día Mundial do Medio Ambiente

O Día Mundial do Medio Ambiente, creado por acordo da Asemblea Xeral de Nacións Unidas, celébrase cada 5 de xuño dende 1973; xa que logo, hoxe cumple 40 anos.

O Grupo Ornitolóxico Galego, xérmolo da SGHN, rematou todos os trámites para a súa legalización o 31 de agosto de 1973; xa que logo, faltan só 87 días para que cumpla 40 anos.  GOG-SGHN é a máis veterana das organizacións de defensa ambiental galegas e unha das máis antigas de España. Cando os nosos gobernantes comezaron a decatarse da importancia do medio ambiente (creación do Ministerio e da Consellería homónimas en 1996 e 1997, respectivamente) o GOG-SGHN levaba xa case un cuarto de século estudiando, divulgando e defendendo o patrimonio natural galego. Lamentablemente, para moitos políticos, incluidos os que teñen as máis altas competencias e obrigas en Santiago e Madrid, o medio ambiente non é máis que unha excusa para facerse unha foto cada 5 de xuño; non semella próximo o momento en que, como SGHN, adiquen os 365 días do ano a defender o noso patrimonio natural.

Seguro que xuntos lograremos que todos os días sexan o Día do Medio Ambiente. E para elo nada mellor que inspirarse nos 40 anos de historia da Sociedade Galega Historia Natural, unha afanosa traxectoria guiada pola paixón e o compromiso na que destacan:

– Conseguir o apoio de España á moratoria da caza de baleas.

– Prohibir os vertidos radioactivos na Fosa Atlántica.

– Aportar información básica para a declaración dos 5 humidais galegos de importancia internacional.

– Declarar a Illa de Cortegada como parte Parque Nacional das Illas Atlánticas (o único en Galicia).

– Declarar Parque Natural a Serra de Enciña da Lastra.

– Publicar e actualizar o Atlas de Vertebrados de Galicia.

– Mellorar o Catálogo Galego de Especies Ameazadas.

– Publicar Braña, a primeira revista científica en galego.

– Ser pioneiros na Custodia do Territorio (acordo cos monxes de Sobrado e participación en Fragas do Mandeo).

– Crear, manter e potenciar o Museo de Historia Natural de Galicia (Ferrol)

– Coidado, recuperación e liberación ao medio mariño de exemplares de especies recollidas no seguemento de varamentos na costa (en colaboración coa CEMMA).

– Censos anuais de aves invernates.

– Seguemento de incendios forestais.

– Representación en distintas comisións, comités, etc. de participación cidadá; así como participación moi activa nos trámites de información pública de proxectos que afecta ao medio natural.

– Realización de estudos, comunicacións e informes do medio natural (fauna vertebrada e invertebrada, flora, espacios, paisaxe, …).

En definitiva, moito traballo para facer honra aos obxectivos fundacionais de ESTUDIAR, DIVULGAR E DEFENDER O PATRIMONIO NATURAL GALEGO de xeito que, xunto co resto dos grupos, manteñamos viva a concienciación ambiental en Galicia

Dende estas liñas queremos rendir homenaxe a toda a xente (fundadores, socios, colaboradores, simpatizantes, …) que ao longo destes anos fixeron posible moitos logros co seu esforzo, entrega e adicación desinteresada, porque XUNTOS, con rigor e obxectividade, SOMOS QUEN DE PROCURAR unha VIDA XUSTA e SOSTIBLE para todas as persoas.

Máis información e acceso a todas as reseñas sobre o “Día MENSUAL do medio ambiente” en www.sghn.org

O desbroce das Dunas de Coroso dana dúas especies ameazadas

Para a celebración do “I Triatlón Concello de Riveira” o vindeiro día 2 de xuño, o Concello de Riveira (A Coruña) desbrozou a vexetación do sistema dunar da praia de Coroso con efectos moi negativos sobre as poboacións de Omphalodes littoralis (planta en Perigo de Extinción) e Charadrius alexandrinus (ave catalogada como Vulnerable).

Por eses motivos, SGHN ven de denunciar o caso diante da Dirección Xeral de Conservación da Natureza e do SEPRONA, pedindo que abran un expediente sancionador contra o Concello de Riveira polo desbroce da vexetación dunar e os seus impactos sobre hábitats e especies protexidas e que adopten todas as medidas necesarias para garantir a conservación dos hábitats e especies protexidas presentes na praia de Coroso.

Máis información en www.sghn.org

A nova lei de montes do PP abre a posibilidade da recalificación urbana dos montes queimados

O ministro de Agricultura, Miguel Arias Cañete, presentou hai unha semana a varias ONGs ecoloxistas o cuarto borrador da futura Lei de Montes. Un texto que, no seu artigo 50, contempla a posibilidade de recalificar montes arrasados polo lume. “Con carácter excepcional as comunidades autónomas poderán acordar cambio de uso forestal cando concorra un interese xeral prevalente o cal deberá ser apreciado mediante lei, sempre que se trate de terreos de titularidade pública e que se adopten as medidas compensatorias necesarias que permitan recuperar unha superficie forestal equivalente á queimada. Tales medidas compensatorias deberán identificarse con anterioridade ao cambio de uso”.

Así o recollía a semana pasada o diario El Confidencial que apuntaba que pese a que o texto aínda non é o definitivo, Greenpeace alerta de que este novo parágrafo (engadido agora sobre o texto orixinario da Lei 43/2003 de 21 de novembro) abre a porta a posibles recualificacións de montes queimados para convertelos en urbanizables. “Durante a reunión, o ministro Arias Cañete asegurounos que isto só se aplicaría en casos excepcionais, pero temos o razoable temor de que, como ocorre tantas veces, a excepcionalidade póidase converter en norma”, en palabras de Mario Rodríguez, director de Greenpeace en España.

Para evitar que a avaricia especulativa inspirase a propietarios de montes e construtores a arrasar con lume espazos naturais para a súa posterior recualificación, como ocorreu de forma reiterada desde os anos 70 en España coincidindo co boom inmobiliario, a actual lexislación española prohibe taxativamente o cambio de uso dos espazos queimados no prazo de 30 anos. É dicir, se un monte arde a súa recuperación está protexida pola prohibición de cambio “de uso forestal polo menos durante 30 anos” e pola imposibilidade de realizar nese espazo “toda actividade incompatible coa rexeneración da cuberta vexetal, durante o período que determine a lexislación autonómica”.

Fonte: Valminor

A LIMIA: onde unha man da Xunta non sabe o que fai a outra

Desde o desougamento da lagoa de Antela hai medio século, cun proxecto realizado en apenas 2 meses e modificado sobre a marcha durante os máis de 6 anos de obras, a ordenación do territorio e a planificación das actividades humanas produtivas (agricultura, gandería, industria, minería) brillan pola súa ausencia na Limia, deixando o presente e futuro da bisbarra en mans da improvisación e, mesmo, do surrealismo.

A última mostra, polo de agora, de actuacións caóticas e descoordinadas das administracións públicas na Limia ven outra vez da Xunta de Galicia: mentres cunha man (Consellería de Medio Rural e do Mar) declara á Limia como Zona de Especial Interese Agrario e proxecta catro novos plans de regadío, coa outra man (Consellería de Economía e Industria) somete a información pública un proxecto mineiro para extraer feldespatos a ceo aberto coincidindo exactamente cunha das catro zonas que se pretende transformar en regadío (a de Corno do Monte cunha superficie de 1060 ha e un investimento de entre 8 e 12 millóns de euros).

A descoordinación é tal que durante varias semanas coincidiron no tempo os trámites de información pública de ámbolos dous proxectos, aos que SGHN presentou ás oportunas alegacións.

Máis información en www.sghn.org

Ouro, caciquismo e loita en Corcoesto

Se finalmente a Edgewater logra explotar a metade da superficie de Corcoesto, farao coa oposición de gran parte dos veciños non só desta parroquia, senón de todo o concello de Coristanco. Quedou claro este domingo, cando a oposición á macromina de ouro logrou reunir a un milleiro de persoas na capital municipal. Era a primeira gran convocatoria en contra do proxecto da empresa canadiana.

Os veciños falan para as cámaras de Tingalaranga

Antes da manifestación, GC achegouse a Corcoesto para falar cos veciños. O seu principal argumento é que por 10 anos de minaría tanta destrución non vale a pena.  “Vivimos das vacas e da madeira” razonan antes de lembrar o estudio do Sindicato Labrego Galego que apuntan a que 1.000 explotacións gandeiras se verían afectadas.

Tamén lembran o estudio do Centro Superior de Investigacións Científicas, que indica que o Río Anllóns ten 2,1 veces os límites de arsénico permitidos pola Lei, debido á minaría de ouro dos ingleses de hai cen anos.

Os veciños falan de prácticas caciquís por parte dos alcaldes  -a mina toca tres municipios- para dividilos. En particular, critican que un edil actúe de mediador á hora de repartir os postos de traballo: “a empresa de recursos humanos está regentada polo alcalde do Concello de Cabana”. O Concello abriu unha lista para seleccionar persoas para traballar para os americanos.

Os habitantes da parroquia ameazada aseguran que Edgwater mesmo tomaron fotografías da romaría local para poñelas na súa web como  exemplo da boa relación da mina coa xente de Corcoesto, “o que non é real”.

Hai mesmo quen fai paralelismos entre a loita das Encrobas nos setenta e a actual en Corcoesto. “Hoxe non estamos neses tempos pero a presión mediática aquí é igual, aquí hai enfrentamentos, hai familias enfrentadas uns cos outros, son enfrontamentos que non se debían dar nestes tempos”.

Iso si, os habitantes da parroquia admitiron que entre eles hai división de opinións, pois os postos de traballo que xa está a ofrecer Edgewater sirven para convencer a algunhas familias.

A chegada da ‘febre do ouro’ a Corcoesto trouxo consigo outras prácticas típicas da tradición caciquil en Galicia. Edgewater, segundo os veciños críticos, tenta gañarse ao pobo investindo en iniciativas locais, dende patrocinios aos equipos de fútbol até excursións.

En Corcoesto hai xa familias  que venderon as súas fincas -non hai vivendas afectadas- malia que o proxecto aínda necesita superar as alegacións á Declaración de Impacto Ambiental, autoavaliación publicada pola Xunta e pagada pola compañía.

Crónica da manifestación

“Tu-tu-tururú, o arsénico que o métan polo cú” foi un dos berros máis coreados durante a manifestación canda o típico “a culpa de quen é, dos que votan ao PP”. Os veciños están moi preocupados polo impacto que terá a mina nos centos de explotacións agrícolas que quedarían ás beiras da industria.

Curiosamente, as críticas á mina son máis unánimes nas parroquias que ficarán preto da xigantesca fonchanca e de varias balsas de residuos tóxicos que no propio Corcoesto, admiten os veciños. Nesas parroquias non haberá beneficios económicos directos -expropiacións, compra de bens, posíbeis contratos para os fillos dos que vendan a bo prezo ….- e si o impacto dunha industria moi contaminante, que pode dificultar a viabilidade de iniciativas como a agricultura e a gandería ecolóxica ou o turismo rural.

AGE e BNG canda os veciños

A mina afecta directamente a Coristanco, e a súa zona de servidume a outros municipios. Todos teñen alcaldes do PP e todos están a favor da explotación. Ademais, o concelleiro de Medio Rural de Coristanco é do propio Corcoesto, e segundo os veciños críticos actúa como ‘conseguidor’ das demandas da mina.

Polo visto este serán en Coristanco, gran parte do electorado está en contra. Tamén se opoñen forzas como o BNG, que estivo representado por Francisco Jorquera e boa parte dos cargos do Bloque na Coruña, e Anova Irmandade Nacionalista, que estivo representando por Antón Sánchez, deputado de Alternativa Galega de Esquerda.

Jorquera, en declaracións ao GC, atacou o papel da Xunta ao apoiar un proxecto que cualifica de “colonial”. Sánchez destacou que a empresa canadiana marchará cos beneficios do ouro mentres os prexuízos da contaminación afectarán para sempre o peto dos galegos.

Quedan, iso si, tres anos para os próximos comicios electorais. A intención de Edgewater é comezar as obras este mesmo ano. A pelota está no tellado da Xunta, pero tal e como o conta a TVG parece que a decisión xa está tomada.

Fonte: Galicia Confidencial

Foto: © Monte Pindo Parque Natural

Unha comisión europea vén a Galicia para estudar sobre o terreo varias denuncias de contaminación das rías

A Comisión de Peticións do Parlamento Europeo viaxará ás rías de Vigo, Ferrol e o Burgo entre o 12 e 13 de febreiro para analizar  once denuncias presentadas por diferentes asociacións cidadás sobre os altos niveis de contaminación que sofre a zona, que poderían vulnerar as leis europeas de protección ambiental.

A delegación parlamentaria estará composta polo eurodeputado conservador francés Philippe Boulland, a austriaca do Grupo ALDE Angelika Werthmann e a letona do Grupo Verdes/EFA Tatjana Zdanoka. Acompáñanos ademais os eurodeputados españois Francisco Millán Mon (PPE), Carlos Iturgaiz (PPE), Antolín Sánchez Presedo (S&D), Ana Miranda (Verdes/EFA) e Willy Meyer (GUE/NGL).

Os membros da delegación reuniranse cos denunciantes, coas comunidades locais máis afectadas por esta situación e coas autoridades locais e rexionais, como o alcalde de Vigo Abel Caballero, o Conselleiro de Medio Ambiente Agustín Hernández e a Conselleira de Mar e o Medio Rural, Rosa Quintana.

Entre as asociacións e grupos de cidadáns que presentaron estas denuncias en Bruxelas atópanse a Plataforma Pola Defensa da Ría de Vigo, a Plataforma en Defensa da Enseada de San Simón, as confrarías de pescadores e mariscadores de Ferrol, Barallobre e A Coruña, O Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol e o partido Esquerda Unida, entre outros.

Queixas de asociacións galegas

A Comisión de Peticións da Eurocámara recibiu un total de 11 peticións de cidadáns e asociacións galegas, que denuncian os altos niveis de contaminación da auga en diversas zonas costeiras, sobre todo en varios estuarios incluídos na lista de enclaves da biodiversidade protexidos pola directiva europea Natura 2000. A maioría das denuncias foron previamente discutidas en Bruxelas cos denunciantes, denominados “peticionarios”.

As causas da contaminación da auga parecen estar relacionadas na súa maioría co tratamento deficiente das augas residuais urbanas en varios puntos, así como a existencia de diversas instalacións industriais na zona. Os eurodeputados realizarán visitas sobre o terreo para coñecer as áreas xeográficas principalmente afectadas: a baía de Vigo e os dous estuarios de Ferrol e O Burgo (A Coruña).

Tres de once peticións ou denuncias estudadas polo Parlamento desembocaron xa en procedementos de infracción abertos pola Comisión Europea en Vigo e o estuario do Burgo. Tras este encontro coas partes interesadas e as visitas sobre o terreo, os membros da delegación elaborarán un informe con recomendacións que serán debatidas pola comisión parlamentaria máis adiante.

Fonte: GaliciaHoxe

A Xunta lamina o investimento en conservación e pretende silenciar aos grupos ecoloxistas

Os orzamentos da Xunta para 2013, polo que atinxe aos investimentos en actuacións ambientais, afúndense un 62% con respeito aos orzamentos de 2009. Destacan especialmente os 0 (cero) euros que investirá en 2013 Xunta de Feijóo na loita contra o cambio climático, os 0€ adicados á erradicar as especies invasoras, 0€ tamén para as Axendas 21 Locais ou 0€ para educación ambiental. Xa nin falamos das axudas ás entidades ambientalistas, cuxo papel como axentes da participación pública e garantes da transparencia ambiental énos recoñecido en diversas Directivas e leis estatais e autonómicas. Non só pretenden calarnos adicando, como durante toda a era Feijóo, 0€ para actividades e funcionamento, senón que levan sen convocar os organismos consultivos (Consello Galego de Medio Ambiente e Observatorio Galego da Biodiversidade) nos que temos representación meses, incumprindo as súas propias normas de funcionamento. mensaxe a Feijóo: Nen así conseguirá calarnos!

Neste proxecto de orzamentos para 2013, e á marxe do brutal recurte dos investimentos ambientais, os capítulos de transferenzas de capital e correntes para financiar diversos proxectos e axudas de carácter ambiental a concellos e outras entidades, dibuxan unha situación preocupante. Así, por exemplo, as axudas directas a Parques Naturais (subconceito 7700) acadan uns ridículos 23.333€ no 2013, fronte aos 360.000€ para o mesmo conceito en 2009, unha redución do 93%. Se contabilizamos as axudas e medidas compensatorias a concellos en Rede Natura (subconceitos 7603 e 7700), á poboación local (falmilias) do interior e contorna dos Parques Naturais (subconceito 7800), o resultado é unha caída do 68% nas transferenzas de fondos propios nos orzamentos 2013 con respeito ao 2009 (796.619€ fronte a 2.530.000€). Á vista desta situación, o panorama dos Parques Naturais galegos para o 2013 é catastrófico, comprometéndose gravemente a súa viabilidade e o seu papel como santuarios da nosa biodiversidade máis fráxil: Só falla que os privaticen coa excusa do seus “escasos beneficios”.

Resulta moi revelador o conceito que a administración de Feijóo ten das milloras ambientais das administracións locais. Así, no capítulo de axudas ambientais a concellos (conceito 760, subconceito 7600), todos os cartos (2 millóns de €) adícanse en 2013 á redacción dos PXOM. En 2009, os cartos para os PXOM libráronse dende a consellaría de Política Territorial (tamén 2 millóns de €), e non dende Medio Ambiente. Neste departamento, adicáronse a maiores en 2009 para a mellora ambiental dos concellos un total de 3,4 millóns de €. Cousas de xestionar o formigón e a natureza na mesma consellaría: Nun exercicio de prestidixitación, Hérnández escamotea 3,4 millóns de € aos concellos en 2013.

Particularmente preocupante resulta o montante adicado este ano pola Xunta para axudar aos concellos a xestionar os animais domésticos (servizo de gardería e lacería): Uns ridículos 20.000€ para todas as instalacións do país. Como é posíbel que con estes cartos realicen unha xestión minimanente decente dos animais das canceiras? Fronte aos 450.000€ adicados a este conceito en 2009, unha redución do 95% significará que moitas instalacións deixen de ser viábeis ou que as existentes teñan que “reducir” os acollementos pola vía, claro está, do exterminio.

Nesta mesma liña hai que interpretar a redución do 52% nos orzamentos adicados ao pago dos danos da fauna salvaxe (111.616€ en 2013 fronte aos 234.000€ de 2009). Tendo en conta esta redución, resulta evidente que nen sequera os gandeiros que teñan pendente cobrar os danos de 2012 o van facer, e que a aposta da Xunta fía máis no chumbo que no euro. Así se explica que Borregón agasalle ao lobby da escopeta con 378.000€ para seguir promocionando unha “xestión cinexética sustentábel” a base de pólvora. As consecuencias para a nosa fauna serán catastróficas: Tiros nos montes todo o ano e incremento dos lazos e velenos pola frustración dos que saben que non se lles pagarán os danos causados polo lobo e outros animais no seu gando ou cultivos.

Finalmente, ADEGA quere tamén denunciar o nulo investimento (sí, trátase dun investimento, e non dun gasto) en educación ambiental e o intento de asfixiar  e censurar a actividade dos grupos ecoloxistas. Non abonda con rebaixar a 0€ os cartos adicados á promoción de actividades ambientais e de cooperación por parte do tecido asociativo (en 2009 preto de 1,2 millóns de €), a Xunta pretende tamén deixarnos sen voz: Por segunda vez ADEGA ten que acudir ao Valedor para que a Xunta convoque en tempo e forma os organismos consultivos ambientais nos que estamos representados os grupos ecoloxistas. O Consello Galego de Medio Ambiente, que por lei debe reunirse semestralmente, leva sen facelo case un ano. E o Observatorio Galego da Biodiversidade, de periodicidade anual, leva sen convocarse dende o 22 de decembro de 2010. É a austeridade de Feijóo: Tamén fai recurtes no cumprimento das leis!

Fonte: ADEGA

Calros Silvar presenta na SGHN a exposición de pintura ‘UNHA OLLADA NATURAL’

Hoxe venres, día 18, ás 20:00 horas no salón de actos do Museo de Historia Natural da SGHN, preséntase a conferencia “Dous anos de Fragas do Mandeo, o fondo de conservación da natureza de As Mariñas” a cargo de Fernando Bandín, membro da Fundación Fragas do Mandeo, da que forma parte a SGHN. Nesta conferencia falarase dos avances de Fragas do Mandeo na preservación da biodiversidade de As Mariñas mediante a custodia do territorio.

Previo a esta conferencia presentarase a exposición de pintura “Unha ollada natural”, obra do artista ferrolán e membro da SGHN, Calros Rodríguez Silvar, licenciado en Belas Artes pola Facultade de Belas Artes da Universidade Complutense de Madrid e deseñador industrial, traballa como ilustrador no mundo editorial, no que son ben coñecidas as súas guías da natureza de Galicia. A exposición permanecerá aberta no noso espacio expositivo ata finais de marzo.

ALCOOL, DROGAS E CAZADORES

SGHN solicitou “Que a Consellería de Medio Ambiente estableza controles obrigatorios de alcoholemia, ou consumo doutras drogas, para os cazadores, pois o consumo de alcohol ou drogas combinado co emprego de armas de fogo é alomenos potencialmente tan perigoso como o seu consumo combinado coa conducción de vehículos a motor”.

Dende a promulgación da Lei 6/2006, do 23 de outubro, de modificación da  Lei 4/1997, do 25 de xuño, de caza de Galicia está prohibido “Cazar baixo a influencia de estupefacientes, alcohol, substancias psicotrópicas ou calquera outra droga que altere sensiblemente as facultades normais do cazador ou a súa capacidade de reacción” e tamén “Cazar con armas de fogo quen careza dos requisitos esixidos para iso ou non dispoña dos oportunos permisos.”

Transcorridos xa máis de seis anos dende a entrada en vigor da Lei 6/2006, SGHN ven de solicitar á Consellería de Medio Ambiente e á Garda Civil información, desglosada por provincias, sobre o número e o resultados dos controis efectuados a cazadores para comprobar:

– Os niveis de alcoolemia e consumo de estupefacientes ou substancias psicotrópicas.

– Se cumprían “os requisitos esixidos” e dispoñían dos “oportunos permisos”.

Máis información en www.sghn.org

Foto: Alcoolímetro

O PICAPEIXE

O río estaba tranquilo, as árbores e o seu teito verde de follas quedo, só o son  tímido do esvarar das augas bañando pedras e brións quebraban o delicado silencio da paisaxe. Entón foi de súpeto primeiro soou un agudo “tiit” como un asubío frenético e a continuación algo se disparou a rente polo río. Apareceu da nada e perdeuse ao longo da canle a unha velocidade de vertixe; só se podía afirmar que era azul. Esta escena pode ser moi habitual nos nosos ríos, é o paso voando do paxaro máis fermoso do bosque das augas,o picapeixe. É unha mágoa que tanta fermosura pase como un lostrego azul e se perda máis aló da nosa vista. Pero nunha debemos perder a esperanza de que algún día decida pousarse nunca póla do río, preto de nós, e por fin podemos ver con detalle aquel trasno azul que chiou  tantas veces  correndo sobre o río.

O picapeixe (Alcedo atthis) é un ave realmente pequerrecha, pode coller nun puño pechado. O seu colorido é inconfundible xa que abarca unha gran variedade de cores rechamantes. As súas partes superiores son azul verdosas apencadas de branco e o ventre dunha rechamante cor alaranxada que o chegar á gorxa se troca en branco, as ás e a cola son curtas, as patas moi pequenas son dunha cor vermella viva. Pero o que máis nós sorprende e o seu peteiro, que se fai enorme comparado o seu corpo. Esta é a súa arma esencial para a súa caza no interior das augas do río en procura de peixes. O peteiro e escuro, pero no caso das femias pode observarse na parte inferior unha liña arrubiada.

Nos nosos ríos o picapeixe é un ave pouco abondosa se o comparamos con outros ríos da Península. Este aniña á beira dos nosos ríos, en augas someras e transparentes, parcialmente sombreadas e que non resulten turbulentas. É tamén importante que teña próximo o lugar de cría árbores que lle proporcionen pólas longas para lanzarse á auga e pescar.

O niño do picapeixe é moi curioso,trátase dun buraco feito en cámaras verticais de terra, a entrada que ten de 5 a 7 cm de diámetro comeza a ser escavada a peteirazos, para iso a ave ten que peneirarse e usar o seu forte peteiro para comezar as obras, logo cando xa ten o oco para apoiarse na terra continúa coas patas, e segue escavando sen deterse ata lograr unha galería de case un metro de lonxitude que remata nunha cavidade esférica onde a femia de picapeixe terá a súa intimidade para por os ovos. Os ovos soen ser de 6 a 8, brancos, redondos e moi brillantes, estes o deposita directamente no solo aínda que máis tarde os cobre coas espiñas dos peixiños que caza do río.

A parella de picapeixes traballa á par para incubar os ovos xa que son o redor de 20 días dándolle calor para que poidan chocar, despois deste tempo saen os pitos e comeza outro traballo, o de alimentalos, para iso os seus pais teñen que escoller ben a comida  e cazar peixes que non superen 1 cm de lonxitude, para que poidan tragalos con facilidade. A medida co pito vaia medrando o peixe pode ter maior talla. Os polos  non tardaran en voar, pasado un mes xa teñen a súa propia vida no río, unha vida que comeza sendo solitaria pero que rematará en febreiro cando teña que buscar parella.

Texto: Miguel Anxo Fernández Martínez