Entradas

http://www.eldiario.es/cultura/Neira-Vilas-jornalero-gallegas-Che_0_272623220.html

Un día triste, falece o escritor Xosé Neira Vilas

Xosé Neira Vilas (1928-2015), autor da obra Memorias dun neno labrego, unha das historias máis coñecidas da literatura galega, faleceu esta mañá na súa casa en Gres (Vila de Cruces), con 87 anos.

Fillo de labregos, estudou comercio por correspondencia e traballou de contable. En xaneiro de 1949 emigrou a Arxentina e entra en contacto con galeguistas como Luís Seoane, Rafael Dieste, Ramón Suárez Picallo, Lorenzo Varela ou Ramón de Valenzuela e en 1953 funda as Mocedades Galeguistas, casa coa escritora Anisia Miranda en 1957 e funda a editorial Follas Novas. En 1961 marcha a Cuba coa súa dona.

Logo de trinta e un anos na illa caribeña, xa xubilados, regresan a Galicia en 1994 para viviren en Gres onde dirixen a Fundación Xosé Neira Vilas e continúan co labor cultural e periodístico.

Xosé Neira Vilas é membro numerario da Real Academia Galega, Doutor Honoris Causa polas Universidades da Coruña e da Habana, Premio da Crítica Española (narrativa) e premio da Crítica Galega (ensaio). Recibiu a medalla Castelao, o Pedrón de Honra, o premio Celanova Casa dos Poetas, o Premio Laxeiro, o Premio Trasalba (2004) e a Medalla de Ouro de Galicia (2015), e foi nomeado socio de honra da Asociación de Escritores en Lingua Galega no 1999.

Imaxe

17 de agosto: PREMIO GALIZA MÁRTIR

A Fundación “Alexandre Bóveda” instituíu o PREMIO GALIZA MÁRTIR a partir do ano 2006 co fin de lle recoñecer a unha persoa, grupo de persoas ou entidades o labor de recuperación da memoria histórica no noso país.

17 de agosto, Día da Galiza Mártir, é un día para a memoria de todas as mártires e os mártires do país que morreron asasinados por defenderen os seus ideais. O 17 de agosto é o día no que os galegos e galegas conmemoramos a figura de Alexandre Bóveda, ao que Castelao definiu como motor do Partido Galeguista. E é que aquel fatídico 17 de agosto de 1936, Bóveda, un dos fíos que teceu o anteproxecto de Estatuto, era fusilado no monte da Caeira despois de ser detido o 20 de xullo de 1936 por traizón e condenado a morte nun xuízo que tivo lugar o 13 de agosto do mesmo ano.

Para recoñecer a figura e traxectoria política de Bóveda e para recuperar a memoria do noso pobo, Pontevedra e Poio acollen na data do seu asasinato diversos actos de homenaxe. Nesta ocasión, a xornada comezará ás 13h no Monumento á Galiza Mártir, na Caeira (Poio) cun acto institucional organizado polo Concello de Poio que contará coas intervencións de Silvia Díaz (concelleira de Cultura), Xosé María Álvarez Cáccamo (Regaduxa), Uxío-Breogán Diéguez (presidente da Fundación Alexandre Bóveda), Amelia Bóveda (representante da familia) e de Luciano Sobral (alcalde de Poio). Durante o xantar da Fundación Alexandre Bóveda terá lugar a entrega do X Premio Galiza Mártir a título póstumo a Francisco Carballo.

A continuación, desenvolveranse os tradicionais xantares da Fundación Alexandre Bóveda e de Galiza Nova. Durante o xantar da Fundación Alexandre Bóveda terá lugar a entrega do X Premio Galiza Mártir a título póstumo a Francisco Carballo.

Na xornada da tarde, a partir das 19h, celebrarase unha homenaxe cívica no cemiterio pontevedrés de Santo Amaro, coas intervencións do escritor Suso de Toro e do vicepresidente da Fundación Alexandre Bóveda, David Otero. Ás 20.30h comezará o acto político organizado, como cada ano, polo BNG e por Galiza Nova na praza de Curros Enríquez (Pontevedra). Intervirán Sabela Bará, responsábel comarcal de Organización de Galiza Nova, e César Mosqueira, vicepresidente da Deputación de Pontevedra.

Fonte: Sermos Galiza

Coñecemos un pouco máis a Miguel Vázquez Freire

Nace en Corcubión en 1951. Estuda Filosofía e Letras nas universidades de Santiago de Compostela e Complutense de Madrid, licenciándose na especialidade de Filosofía.

Na actualidade é profesor de Filosofía no IES Eduardo Pondal de Santiago de Compostela. Foi director da revista Golfiño e codirector da colección Merlín de Edicións Xerais. Co-autor dos materiais educativos de Filosofía de Xerais (1990-2008) como membro do grupo de Didáctica da Filosofía Enxergo. Promotor do Congreso de Pedagoxía da Imaxe  «Pé de Imaxe» e membro fundador de Nova Escola Galega.

Ten colaborado como crítico e comentarista de literatura infantil en numerosas publicacións, entre outras, na xa desaparecida Fada Morgana, a Revista Galega de Educación (da que forma parte do Consello de redacción), Cuadernos de Pedagogía, CLIJ, El Urogallo e nas páxinas culturais e educativas de La Voz de Galicia e Faro de Vigo. Na actualidade forma parte tamén do Consello de redacción da revista Tempos Novos.

  • Bos días Miguel, cóntanos… cando e por que empezaches a escribir?

Comecei a traballar no eido da literatura para a infancia dirixindo unha revista infantil en Madrid, que inicialmente se ía chamar El Tobogán e acabou publicada en forma de libro co título xeral de Escocuentos. Aínda que ese non era o meu principal labor, os meus primeiros textos foron guións para historietas que tiñan como protagonista a un hipopótamo. Estou a falar de mediados da década dos setenta. Unha vez que me incorporei a Galicia como profesor de filosofía, en 1980, escribín os meus primeiros contos en galego que foron publicados co título dun deles: As aventuras do gato Bógar, coas excelentes ilustracións de Asun Balzola, unha gran artista, por desgraza xa falecida, con quen tiña traballado na revista madrileña.

  • Tiveches algún referente ou estilo que che gustase en particular?

Eu non falaría de “referentes”. Gústame repetir unha idea, que comparto con moitos, segundo a cal a literatura para os pequenos lectores debe ser literatura sen máis, garantindo ao tempo unhas mínimas condicións de accesibilidade acordes coas características deses destinatarios. Por iso, un bo libro para nenos debe ser un libro co que tamén poidan gozar os lectores adultos. Así que, como me pasa coa literatura en xeral, a min me gusta e teño como referencia toda a boa literatura infantil. Outra cousa é xa o que poderiamos chamar o rexistro no que eu me atopo máis a gusto e, nese sentido, diría que me movo con maior comodidade en rexistros realistas ca noutros de carácter máis fantástico.

  • Cal foi a túa primeira obra?

Isto xa o contestei na primeira pregunta. Se falamos de novela, daquela a primeira foi Proxecto Pomba Dourada, unha das incursións inaugurais no xénero de ciencia ficción en lingua galega. A primeira edición data de 1987.

  • Tes algún hábito á hora de escribir?

Primeiro de todo, debo precisar que non son nin me considero un escritor “profesional”, no dobre sentido dun escritor que vive do que gaña coa venda dos seus libros e ten un horario de traballo regular coma se ten en calquera outra profesión. Aínda que soe a unha concepción un chisco “romántica” e demodée, eu teño que agardar que chegue a inspiración e só a partir de entón me poño a traballar. Cando iso ocorre, non importa o momento, collo a pluma ou sento diante do ordenador. Xa logo, dependendo do xénero de que se trate, os procesos varían. No caso dos contos, unha vez que a idea está clara, preciso redactalos dunha soa sentada, por así dicir, e iso pode significar, segundo a extensión, unha ou catro horas de traballo. Logo virá a revisión e  iso xa implica días, semanas ou mesmo meses, incluída, claro, a hipótese de que o conto final non soporte as sucesivas relecturas e acabe na papeleira. No caso das novelas os procesos son ben distintos e, naturalmente, moito máis longos, nalgúns casos de dous, tres ou máis anos.

  • Escribes novelas, libros didácticos sobre filosofía e literatura infantil-xuvenil? En que estilo te sentes máis cómodo?

Ben, eu non falaría de diferenzas de “estilo” nese caso. Aínda que hoxe hai algunhas influentes correntes filosóficas que consideran que a filosofía non é outra cousa ca un xénero literario máis, sen entrar nesas polémicas, pola miña parte direi que son uns tipos de texto que responden a esixencias ben diferentes. Por exemplo, a cuestión da “inspiración” de que falaba antes, nos textos de carácter didáctico xoga un papel moito menor mentres que, nos textos de creación literaria, a dimensión didáctica adoita ser un atranco do que convén fuxir. No tocante á comodidade, non me sinto nin máis nin menos incómodo.

  • Como aparecen as ideas para as túas historias?

Obviamente, iso depende moito de cada unha. As veces pode ser unha imaxe ou unha situación concretas coas que me encontro e que poñen en marcha a imaxinación. Outras, determinadas experiencias máis complexas. En ocasións, a inspiración pode estar relacionada con lecturas previas aínda que en xeral, por aquela querenza polo realismo de que falei antes, as máis das  veces eu preciso atopar o meu motor creativo en elementos tomados do real.

Permítaseme aquí refuxiarme no tópico para dicir que non quixera ser obrigado a elixir entre ningún dos meus “fillos” literarios.

  • Tanto con María é maior como con Xurxiño quere ser… mostras a vida de dous nenos con personalidade, ambición e decisión. Pensas que os nenos se poden sentir identificados con estas historias?

Naturalmente. Esa foi a miña pretensión ao escribir eses relatos, que responden ao subxénero dos contos baseados na vida cotiá e que, xa que logo, describen condutas e personalidades de nenos e familias da sociedade contemporánea. Eu penso que os nenos e nenas seguen precisando alimentar o seu imaxinario con relatos fantásticos, incluídos os contos marabillosos tradicionais. Non entendo logo estes contos, que poderiamos cualificar de “realistas”, como unha opción alternativa o excluínte con aqueloutros contos senón perfectamente complementaria.

  • Fadita fosca! reflicte a maxia existente entre os avós e os netos, esa conexión interxeracional, o amor mutuo que senten. Cres que este valor pode chegar a perderse nesta sociedade que vivimos actualmente?

Non me parece que sexa algo opinable senón que por desgraza é evidente que a chamada sociedade posindustrial na que nos temos instalado tende a invisibilizar ás persoas anciáns e, como consecuencia, dificulta ou mesmo impide a comunicación entre avós e netos.

  • Todos estes libros son ilustrados por Xosé Tomás (ao que xa entrevistamos fai unhas semanas). Cres que é importante que o autor/ilustrador da obra estean de acordo á hora de crear as personaxes?

A historia ensínanos que as relacións entre o escritor e o ilustrador poden ser tormentosas e o resultado final da máxima excelencia, como no caso de Lewis Carroll e John Tenniell, autor dos debuxos xeniais das primeiras edicións de Alicia no País das Marabillas e A través do espello. En calquera caso, as miñas relacións con Tomás son as mellores e confío en que iso non obste para que os resultados non o sexan menos.

  • Poderías indicarnos cales son as túas autoras e/ou autores favoritas/os?

Para un lector compulsivo coma eu veño sendo desde que tiña menos de dez anos, responder a esta pregunta podería conducir a unha lista case interminable. Limitareime a dicir que medrei emocionándome, coma tantos rapaces, coas novelas de aventuras de Dumas, Verne, Stevenson, Twain e H. G. Wells; fascinoume, sendo adolescente, a complexidade psicolóxica dos personaxes de Dostoievski e, un chisco tardiamente, os relatos e novelas de Jack London ao tempo que os clásicos da primeira ciencia ficción (Bradbury, Asimov, Clarke). Falo só de autores que de algún modo se poden considerar afíns á literatura para a mocidade, autores que me seguen inspirando e aos que regreso coma lector reiteradamente. Pero tamén podería falar de clásicos dos que igualmente me sigo alimentando ou de autores contemporáneos que descubro incesantemente. Abonde con que engada un só nome: o do gran Álvaro Cunqueiro, sen o cal, na miña opinión, é imposible entender a actual vitalidade da literatura para a infancia e a mocidade en lingua galega.

  • Que proxectos tes en mente?

De novo acudo ao tópico: dos proxectos, mellor non falar, non sexa que fiquen sendo só iso, proxectos.

  • Como ves hoxe en día a situación no mercado editorial?

Esta é unha pregunta que require de todo un ensaio sociolóxico para ser contestada cun mínimo rigor. Espero que se me permita dicir tan só que estamos nunha situación de transición, motivada por circunstancias conxunturais (a crise económica) e estratéxicas (os cambios tecnolóxicos coa transición á edición dixital), na que é extremadamente difícil facer predicións.

  • Se queres comentarnos algo máis sobre ti ou sobre a túa obra deixamos este oco….

Graciñas a vós por preguntar.

Valentín García aposta por unir o galego co “prestixio da ciencia e da tecnoloxía”

A Consellería de Cultura celebrou este mércores a Semana da Ciencia e da Tecnoloxía en Galego nun acto no que estiveron presentes alumnos galegos de Bacharelato. Ante eles, o secretario xeral de Política Lingüística, Valentín García, apostou por unir o idioma galego e o “prestixio da ciencia e da tecnoloxía”.

Por a súa parte, Miguel Ángel Ríos, presidente en funcións da Real Academia Galega das Ciencias, fixo para o alumnado un percorrido polas ciencias en Galicia, repasando as súas figuras destacadas e as contribucións feitas ao avance do coñecemento.

O escritor Xosé Neira Vilas encargouse de abordar a figura do homenaxeado este ano con motivo da Semana da Ciencia en Galego, Isaac Díaz Pardo, con quen mantivo unha longa amizade. Na súa intervención, Neira Vilas centrouse na faceta de Díaz pardo como deseñador de máquinas industriais.

Isaac Díaz Pardo, habitualmente recordado como artista e editor, protagonizou unha importante faceta orientada á ciencia e á tecnoloxía. Dende 1947 dedicouse á investigación sobre cerámica, creando fórmulas propias de vitrificados da porcelana e deseñando diferentes máquinas relacionadas con este mundo.

En relación a Sargadelos, do que foi pioneiro, elaborou novas fórmulas de pastas para aplicar o azul cobalto propio destas cerámicas, inventou mesas rotantes de produción e creou máquinas que non existían no mercado.

Entre outras cousas, foi impulsor do Seminario de Estudos Galegos, colaborou coa Universidade de Santiago na posta en marcha do Instituto de Cerámica e activou o Laboratorio de Formas.

Fonte: GaliciaHoxe

Portugal despede Ramos Rosa, um seu grande escritor

Em Lisboa, aos 88 anos, morreu António Ramos Rosa, um dos grandes escritores das letras portuguesas com uma ampla obra de poesia e ensaio que fecha o livro Em torno do Imponderável do passado ano. Deixou pegada nas letras galegas, em especial no fascínio que por ele sentia o poeta Eusébio Lorenzo Baleirón.

A editora Espiral Maior dirigida pelo poeta Miguel Anxo Fernán Vello publicou em 1994 um livro inédito do poeta intitulado O Navio da Matéria. Ramos Rosa teve relação literária e pessoal com o poeta Eusébio Lourenzo Baleirón que mesmo fizera um estudo sobre a sua obra e visitara o escritor em Lisboa. Outros autores galegos como Miro Villar confessam a presença da obra de Ramos Rosa no seu imaginário poético.

Uma ampla obra poética, além de livros de ensaio de referência arredor do feito poético, compõem a trajetória literária de um dos escritores mais valorados em Portugal que trouxe para a sua língua também grandes nomes da literatura universal e pôs a andar diversas revistas literárias.

No último momento escreveu em papel o verso mais conhecido e emblemático da sua obra: “Estou vivo e escrevo sol”

Ramos Rosa ganhou o Premio Pessoa em 1988, além de outros galardões como o Prémio Associação Portuguesa de Escritores ou o Internacional de Poesia, aliás de dar ele próprio nome a um prémio poético. Autodidata  -deixou os estudos sem rematar a secundária-, mais de grande formação leitora e domínio de diversas línguas que o fizeram um reconhecido tradutor literário. Em 1958 publica o seu primeiro livro, O Grilo Claro, ao que seguiram quase um cento de títulos até Em torno do Imponderável do passado ano. O Ciclo do Cavalo, Figuras solares, Sobre o Rosto da Terra, Volante Verde, Nomes de Ninguém ou As Palavras são alguns dos títulos da sua larga trajectória.

Segundo conta a imprensa portuguesa, o poeta teve fôlegos mesmo no último momento para escrever em papel o que está considerado o verso mais conhecido e emblemático de toda a sua obra: “Estou vivo e escrevo sol”, que marca também o espírito que presidia a sua condição de escritor, claramente social, mais poética em estado puro, numa harmonia que levou à teoria mais à prática.

A morte de Ramos Rosa acontece pouco depois da desaparição de outro grande vulto das letras portuguesas, o narrador Urbano Tavares Rodrigues, dois grandes autores case do mesmo tempo que partilharam também na biografia a condição de se opôr ao regime salazarista.

O corpo de Ramos Rosa será sepultado no Jazigo dos Escritores, no Cemitério dos Prazeres.

Fonte: Sermos Galiza

Lois Patiño premiado no Festival de Locarno pola súa primeira longametraxe Costa da Morte

A carreira de Lois Patiño segue unha liña ascendente a un ritmo vertixinoso. Logo de participar en coñecidos festivais cos seus traballos anteriores, de carácter breve e sempre nun formato experimental, a súa primeira longametraxe, Costa da morte (Zeitun Films), acaba de resultar premiada no prestixioso Festival de Locarno, unha das cita imprescindibles do cinema de autor. No marco da sección Cineastas do presente, un espazo reservado para os máis arriscados e os nomes máis novos, recibiu o premio ao mellor realizador emerxente. A súa primeira longametraxe que ofrece unha visión romántica e monumental da natureza que empequenece a figura do home. Rocas, olas, lums, mar e a paisaxe centran esta obra dixital moi influenciada pola pintura.

 Fonte: Cultura galega.org

Ramón Nicolás e Begoña Caamaño gañan os premios AELG de ensaio e narrativa

A Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG) celebrou este sábado a súa Gala das Letras, na que volveu entregar os premios ás mellores obras publicadas durante o último ano logo da elección dos gañadores realizada polos 420 socios da agrupación.

Morgana en Esmelle, de Begoña Caamaño, recibiu o premio á mellor obra narrativa. Un novo premio para o segundo libro da autora, tras os da Asociación Galega de Editores, o Premio da Crítica Española e o Losada Díeguez. Ademais, o Caderno da Crítica, de Rramón Nicolás, foi elixido como o mellor blog literario. O autor tamén foi o gañador na categoría de ensaio por Onde o mundo se chama Celso Emilio Ferreiro.

En canto ao galardón do xornalismo cultural, a premiada foi Ana Romaní, en recoñecemento á súa traxectoria na radio desde o Diario Cultural da emisora pública e que leva emitindo desde 1990. No de tradución, Darío Xohán Cabana por Cancioneiro, seguido das Rimas dispersas, de Petrarca. Banqueiros, de Edicións Laiovento, foi o distinguido no apartado de teatro.

Por outra banda, no apartado de poesía, o premio foi ex aequo para Os ángulos da brasa, de Manuel Álvarez Torneiro, e Boca da cobra, de Francisco Salinas Portugal, mentres que como mellor obra de literatura infanto-xuvenil foi escollida O corazón de Xúpiter, de Ledicia Costas.

Tamén se concedeu por primeira vez o galardón Mestres e Mestras da Memoria, un recoñecemento que foi para Manuela Cortizo Medal e Ángel Rivas Veiga pola súa “dedicación exemplar á transmisión oral dos saberes e valores da nosa cultura popular tradicional”, segundo xustificou o xurado.

Os  humoristas gráficos Siro López, Xaquín Marín, Pepe Carreiro, O Carrabouxo e Gogue levaron a distinción Bos e Xenerosos, mentres que Lídia Jorge recibía a súa distinción de Escritora Galega Universal. Por último, as asociacións culturais que naceron nos anos 60 e 70 e que continúan vivas foron merecedoras do Premio Institucións por contribuír á divulgación da lingua e a cultura.

Fonte: Praza

Foto

Os últimos comics do galego David Rubín asaltarán este ano o mercado italiano e francés

O último proxecto de cómic asinado por David Rubín, O Heroe 1 e O Heroe 2 están a piques de publicarse en varios países europeos. O tomo un editarase en Italia e Francia en setembro; mentres que o segundo volume tamén se lerá en italiano “nuns meses”, mentres continúan as negociacións para a súa venda a outros países máis.

A súa visión postmoderna, futurista, dos traballos de Hércules -Heracles- serviulle o pasado ano para converterse nun dos dez mellores comics españois do ano, atendendo ao listado ele xurado do Salón do Cómic de Barcelona, a cita de viñetas máis importante do Estado. O premio á mellor obra en español de 2011, con todo, recaeu nun amigo de Rubín, o galego José Domingo, que triunfou cosa súas rocambolescas Aventuras dun oficinista xaponés.

No entanto, o seu traballo, imaxinación e tesón para O Heroe 2 fixeron que o xurado nuevamente elixa esta segunda entrega para figurar no listado das dez mellores obras de viñetas españolas do ano 2012. “Recibo con moita ilusión esta nominación despois do traballo que me custou sacalo. É un recoñecemento figurar entre os mellores comics do ano”, aseguraba o autor.

A mediados de abril, coñecerá se o premio é para el ou para outro contrincante. O tamén galego Miguelanxo Prado concorre como finalista con Ardalén. Rubín sinala que a nominación de Prado “non me dá máis medo que a obra Vapor de Max. Poder competir con esta xente é un reto”.

Engade o mozo que creceu “moito como autor” co Heroe tras catro anos de traballo e 600 páxinas. “Nunca imaxinei que chegaría a sorprenderme a min mesmo como autor”, apunta mentres pensa no seu novo proxecto, Beowulf, unha novela gráfica de 180 páxinas onde debuxa e colorea o guion de Santiago García. A novela publicarase por Astiberri en Nadal, baseada nunha lenda nórdica.

Fonte: Faro de Vigo

Foto

Falece o pintor Jorge Peteiro

A mirada do pintor Jorge Peteiro (A Coruña, 1959) apagouse onte para sempre na súa casa-estudo de Vilar (Sada), onde loitou durante os últimos meses contra un cancro que, malia todo, non lograra arrebatarlle ese vitalismo indómito que derramou durante décadas na súa pintura.

Peteiro iniciou o seu andadura creativa na súa cidade, nos inquedos anos setenta, deambulando entre o teatro independente, os fanzines e os seus primeiros murales urbanos. Na súa primeira exposición individual en 1984, na xa extinguida sala de Caixa Galicia, o crítico Fernando Mon xa detectou a clave da súa obra: «Peteiro está en posesión dunhas ideas moi claras sobre a esencialidade da luz». Porque xa desde un primeiro momento este creador entusiasta, panteísta e hedonista a partes iguais, que como as súas obras chegou a converterse nun elemento máis da paisaxe urbana da Coruña, apropiouse dun estilo propio e dunha mirada, luminosa e vitalista, que forxaron os seus acenos de identidade durante máis de tres décadas.

Compaxinou durante eses primeiros anos a arte coa docencia, que exerceu en varios institutos galegos, de Ortigueira a Cambados, ata que en 1990 deixou as pizarras e trasladouse a Nova York, onde a súa carreira cobrou un xiro esencial. Era a perspectiva que necesitaba para regresar a Galicia, aos seus bártulos e aos seus lenzos. A Peteiro había que velo así, en plena faena, entre os seus botes e os seus pinceles. No baixo case clandestino que tiña en Calvo Sotelo, na Coruña, recluído entre os seus cacharros e cunha broma sempre lista nos beizos para restar pompa ao misterio da arte, que para el consistía en traballar e xogar no sentido máis nobre desta devaluada palabra. O pasado decembro, na súa última entrevista na Voz -coa que colaborou habitualmente e para a que deseñou unha colección de pines da Coruña-, subliñaba que do seu paso polo colexio recordaba, en esencia, o patio: «Eu non fun ao colexio, fun ao recreo». O xogo, sempre á espreita, desde a infancia ata estas últimas reflexións.

Esa mirada lúdica e felizmente inxenua bañou toda a súa obra. Colorista e luminoso, o seu estilo persoal e intransferible lese en todas as súas creacións: pinturas, murais, esculturas e gravados, entre as que se poden destacar obras xa icónicas como o peixe que recibe ao visitante no exterior do Aquarium Finisterrae da Coruña, a peza de gran formato que loce na residencia do presidente da Xunta en Monte Pío ou o cadro que aluma o sorriso dos pacientes no vestíbulo da unidade de Cardiología do Chuac.

Entre os seus máis de trinta exposicións individuais sobresaen a mostra de obras de gran formato que exhibiu en 1998 na añorada Estación Marítima coruñesa ou a que no 2000 dedicoulle a Casa da Parra de Santiago ao fío da capitalidad cultural europea de Compostela.

A familia e os amigos de Jorge Peteiro celebrarán hoxe un acto civil de despedida, ás 16.30 horas, no tanatorio Servisa da Coruña.

Fonte: La Voz de Galicia

Foto: Obra de Jorge Peteiro

O abandono na Universidade da Coruña pode subir este ano un 40 %

O rector da Universidade da Coruña (UDC), Xosé Luís Armesto, explicou onte que cos datos que están manexando na actualidade, a taxa de abandono dos estudos nesta institución académica podería experimentar este curso un incremento dun 40 % con respecto ás cifras do exercicio anterior. O representante do rectorado coruñés non quixo achacar este aumento á crise económica e á subida das taxas de segundas e terceiras matrículas, pero tampouco descartou que non puidesen afectar, posto que o que si se constatou é unha disminución no número de axudas e becas aos universitarios.

Armesto insistiu en que os datos que manexan polo momento son provisionales, porque aínda acaba de comezar o segundo cuatrimestre, e que moitos destes abandonos están vinculados a alumnos que deciden cambiar de titulación ou simplemente queren deixar de estudar.

Convenio

O rector coruñés fixo estas declaracións tras asinar un acordo de colaboración co decano do Colexio Oficial de Químicos de Galicia, Antonio Macho Senra, en virtude do cal iniciaranse os trámites para poñer en marcha o próximo curso un máster en Química Industrial. Ademais, este acordo tamén servirá para que as empresas que forman parte deste colexio oferten prácticas aos estudantes da UDC.

Fonte: La Voz de Galicia