Entradas

Hoxe cumple 88 anos o dereito ao voto feminino no estado español

O primeiro de outubro de 2019 hai 88 anos que as mulleres, grazas á loita da deputada Clara Campoamor, obtivemos o dereito a voto. Unha data sinalada, e moito camiño aínda por percorrer.

No ano 1931 Campoamor fora elixida parte do Congreso dos Deputados e, con todo, non podía votar. Tres eran as deputadas que formaban parte deste organismo, pero ela foi a única que loitou polos dereitos de todas.

Formou parte da Comisión Constitucional, de 21 deputados, e alí pelexou eficazmente por estabelecer a non discriminación por razón de sexo, a igualdade legal das fillas e fillos dentro e fóra do matrimonio, o divorcio e o sufraxio universal, xeralmente chamado voto feminino. Conseguiuno todo agás o voto, que tivo que debaterse no Parlamento. E alí é onde Clara Campoamor gañou un posto eterno na memoria da liberdade no estado español. O sufraxio feminino conseguiuse por tan só unha vantaxe de 30 votos a favor (161 votos a favor e 121 en contra), o que supoñía que a metade do Congreso estaba en contra, entre os que se atopaban as outras dúas deputadas Vitoria Kent e Margarita Nelken.

Exposición que analiza a imaxe da muller e os prexuízos sexuais entre 1930 e 1980

As modernas que nos anos 30 se cortaban o pelo como os rapaces, fumaban e tiñan unha profesión; as que cumpriron no franquismo co ideal de muller casta e obediente; as que protagonizaron o destape e o feminismo dos 70. Todas elas contan a súa historia na exposición “Mulleres baixo sospeita. Memoria e sexualidade (1930-1980)”, que se inaugurou onte na Casa das Artes de Vigo e poderá visitarse ata o 30 de novembro.

Realizada baixo o prisma da memoria, a mostra recolle dende fotografías a vídeos, cadernos de escola, vestidos, revistas femininas, publicidade, libros e carteis que reflicten a imaxe da muller e o tabú sexual entre 1930 e 1980 co obxectivo de “recuperar unha parte fundamental da memoria de España e cubrir a historia de xénero das mulleres no período do franquismo”, afirma Raquel Osborne, doutora en Socioloxía e comisaria desta mostra, resultado dunha investigación na que leva traballando dende 2008 e que xa plasmou tamén nun libro.

A exposición formúlase como un percorrido temático e non lineal entre o íntimo e o público, o anónimo e os personaxes con nome e apelidos. Divídese en cinco áreas temáticas: As modernas, Individuas de dubidosa moral, As domesticadoras, As decentes e As liberadas. – insiste nos contrastes: dous xogos da gansa, un con imaxes relixiosas e outro con debuxos eróticos ou un cilicio fronte a un libro de artes amatorias.

“As domesticadoras” engloba a acción “educativa” que realizaron a Sección Feminina e as monxas durante o franquismo. A Sección Feminina de Falanxe Española Tradicionalista e das J.O.N.S., creou o “Manual da Esposa Perfecta” no que se daban consellos como “Ofrécete a quitarlle os zapatos ao teu marido” ou “Nunca te queixes se chega tarde, ou se sae a cear ou a outros lugares de diversión sen ti. Intenta, en cambio, comprender o seu mundo de tensión e as súas necesidades reais”. A mostra inclúe fotografías e documentos da Sección e un uniforme de gala.

Tamén hai historias persoais como a da escritora feminista Carlota O’Neill, viúva dun militar republicano que pasou catro anos en prisión. E algunhas galegas como a de Elisa e Marcela, un dos primeiros matrimonios homosexuais documentados en España que conseguiu pasar polo altar convertendo a Elisa en Mario, ou á excepcional Maruja Mallo, que se asoma á mostra a través dunha das súas pinturas. “Maruja Mallo, Margarida Manso e a poeta e ximnasta Concha Méndez, foron amigas de andanzas nos anos vinte e trinta e pioneiras na utilización do bikini, a práctica do deporte e o baile do charlestón,” describe a comisaria.

As mulleres postas baixo sospeita durante a ditadura franquista, a pesar de estar duramente reprimidas, en ocasións encontraron espazos nos que expresarse con voz propia. “Queriamos mostrar como houbo mulleres que se burlaron dos mandatos e que había moita vida nas aberturas”, conclúe Osborne.

Mulleres dóciles e castas – Para crear esta muller “dócil e casta” ao servizo do varón e da patria, a Sección Feminina de Falanxe, dirixida por Pilar Primo de Rivera, recibiu o encargo de formar as mulleres españolas en todos os campos de actuación.

A desexada Xoaniña – Durante os corenta e cincuenta, o boneco máis desexado entre as nenas españolas foi Mariquita Pérez. Creada por Leonor Coello, tiña un prezo desorbitante para un país completamente desolado, pero representaba un status.

Fonte: Faro de Vigo