Non hai noite máis longa
Cando pecho os ollos cada noite fago un pequeno exame de conciencia para preguntarme si aproveitei cada instante do día, ou si, simplemente, estraguei esas poucas horas irreparables que me levan un paso mais cara o que será o meu derradeiro instante.
A miña avoa faleceu con 87 anos, ata o seu último alento desexou vivir cada minuto, aferrándose desesperadamente ó escaso tempo que lle quedaba. Ninguén lograba entender qué a retiña neste mundo, víctima de fortes dores, prácticamente aparcada nunha cadeira durante horas e horas, aguantando o silencio incómodo da sutil soedade, e ela, só desexaba extender o seu tempo ó máximo.
Trato de imaxinarme o que pode sentir unha persoa nesas circunstancias, o que eu mesma sentirei cando chegue a hora final. A miña homenaxe para todos eses anciáns a quen se lles foi apagando a voz, inmersos no remuíño da acelerada sociedade na que vivimos.
Se queres ler o texto clica aquí.
Foto: Solinatura
Texto: Natalia Carou