Onte, o Día da Patria Galega máis negro

“Facerlle máis palpable a España a inxustiza que connosco comete” escribía Rosalía.

Este ano festexabamos os 150 anos da publicación de Cantares Gallegos, primeira obra en galego da inmorrente Rosalía de Castro e que quizais, e sen quizais, o motivo principal que tivo a autora foi, levada polo seu gran amor á súa terra, a súa patria “Facerlle máis palpable a España a inxustiza que connosco comete” e a de reivindicar a Galicia da vulgar acusación de groseira e a de probar a beleza da lingua galega e de protestar contra a desconsideración con que se lles trata e de afirmar a súa conciencia colectiva.

Esta valentía en defensa da súa terra é atacada polo escritor falanxista Ernesto Giménez Caballero “debido a su separatismo” como contei hai oito días, citándoa así “Probe Galicia, non debes // chamarte nunca española // que España de ti se olvida // cando eres ¡ai! tan hermosa // (Respectamos a ortografía).

Estrofa do poema, resposta a La Gaita Gallega contestándolle ó poeta Don Ventura Ruíz de Aguilera. – o devandito Giménez Caballero di dela “Y hasta la dulcísima Rosalía de Castro, pensando en su Galicia, deja de ser dulce para dar paso a la ira amarga y a la rebeldía”.

“Pero a miña infeliz patria, tan desventurada nisto como en todo o demais tense que contentar unha vez máis cunhas páxinas frías e insulsas (…) como non fose polo nobre sentimento que as creou (…) penso que o que se esforza por desvanecer os erros que machacan e ofenden inxustamente a súa patria, é acredor a algunha indulxencia”.

Rosalía non foi separatista, foi unha muller valente. A historia é testemuña das aldraxes que sufriron os galegos… que non vén recordar aquí.

Mañá 25 de xullo é o Día da “Patria” Galega que cita moitas veces Rosalía. Mañá tamén é día do Apóstolo. A mellor celebración é a defensa da nosa lingua. A patria dun escritor é a súa lingua.

Agora que parece que aconsellan certas autoridades de educación evitar os topónimos en galego, non esquezamos que a lei di: “Os topónimos terán como única forma oficial a galega”.

Hoxe non debemos deixar de reivindicar máis interese do goberno da Xunta pola nosa lingua que me dá a impresión que vai esmorecendo.

Cómpre poñer un empeño maior, porque se hoxe temos unha dignidade como pobo, debémosllo en gran parte a nosa lingua. Debemos prestixiar o uso do noso idioma. Ningún galego debe avergoñarse da súa lingua. A defensa do galego significa a defensa dun patrimonio cultural do que o idioma será sempre a pedra fundamental. A lei é ben clara “o goberno galego prestará apoio material e económico ós medios de comunicación para un uso do galego de xeito habitual e progresivo”. O destino dunha lingua depende, é certo, da comunidade, dos que a falan e dos que nela pensan. A lingua é a nosa personalidade que medra ou que diminúe.

Unha lingua é sempre tan forte que resiste a todas as opresións e tan fraca que cede ante a pasividade.

Este Día da Patria foi acordado pola Asemblea das Irmandades da Fala, no ano 1919. Reunidos en Santiago de Compostela, acordan celebrar o Día Nacional de Galicia, os 25 de xullo. Festa que en toda España se conmemora co nome de Día do Patrón de España.

Pero despois de tantas celebracións na clandestinidade, perseguida polo réxime ditatorial non se puido celebrar con normalidade democrática. Sendo principalmente un día sinalado polas grandes manifestacións na capital galega, onde os partidos políticos reclaman por unha situación política máis honrada e xusta. Manifestacións reivindicativas que a máis das veces rematan con enfrontamentos coas forzas da orde.

Recordarei a Anxel Fole, cando escribiu en 1970: “Galicia non ten nada que se poida comparar á súa lingua, nin a Catedral de Santiago”.

para rematar, en honra de Rosalía, foi ela a primeira que escribiu en galego Cantares Gallegos, onde se refire á conciencia de inxustiza social que se exercía en Castela contra os galegos.

Rosalía non foi separatista.

Fonte: Plácido Lizancos (La Opinión, 24 xullo 2013)

Imaxe: debuxos sobre o día da Patria d2s nen@s de “dálle un coliño”